03. Przekręty

P

rzez idealnie czyste szyby okien wdzierało się światło zachodzącego słońca. Promienie padały na siedzącą tyłem do otworu okiennego sylwetkę chudego, wysokiego mężczyzny. Jego okropnie bladą, kościstą twarz nieco rozjaśniał piękny blask jednakże to nie sprawiało, że wyglądał choć odrobinę sympatyczniej. Wargi miał nadal ściśnięte tak, że tworzyły one cienką linię, oczyma wpatrywał się w podejrzliwie w dwójkę młodych ludzi siedzących po drugiej stronie biurka. Dziewczyna o białych włosach zdawała się być przerażona. Jego to jednak nie obchodziło. Strach to słabość. Człowiek o licznych słabościach nie jest w stanie wykonywać wielu czynności. Taki nikomu i do niczego się nie nada. Jednak ten chłopak… On się nie bał. Był pewny siebie, zdeterminowany. Nie lubił takiej postawy, drażniła go bardzo skutecznie. Mimo to Mark Vierrer westchnął cicho, po czym przyjrzał się dokładnie kandydatce na stanowisko w jego firmie.

Oparł łokcie na biurku, a swoje długie, chude palce złączył ze sobą.

— Pochwal się doświadczeniem — rzekł spokojnym tonem głosu. 

Przez sekundę oczy kobiety znacznie się rozszerzyły, lecz szybko doprowadziła się do porządku. Wyprostowała się na miękkim fotelu, elegancko złożyła obie ręce na kolanach, po czym zaczęła mówić:

— A więc… Wszystkie potrzebne papiery zostawiłam w domu, ale… Wygrałam wiele konkursów, liczne kursy ukończyłam z wyróżnieniem. Pracowałam na czas próbny jako asystentka wielu znanych fotografów, zwłaszcza gwiazd.

— Dlaczego więc nie pracujesz tam dalej? — dopytywał z kpiącym uśmieszkiem widniejącym na jego twarzy.

— Musiałam wyjechać — wypaliła jednym tchem.

— Czy to aby jedyny powód?

— Jedyny — odparła całkowicie szczerze.

Vierrer jeszcze jakiś czas świdrował ja wzrokiem, po czym powoli przekręcił głowę w stronę Kaulitza. Jego najwyraźniej rozmowa nie stresowała w choćby najmniejszym stopniu — nie zachowując ani małej drobinki przyzwoitości rozwalił się wygodnie na fotelu, a ręce podłożył sobie pod głowę. Jedną nogę położył na drugiej. Przy okazji coś gwizdał pod nosem. Dopiero, gdy Mark odchrząknął, ten raczył się wyprostować. Nie całkowicie, ale przynajmniej już nie leżał.

— A ty? Dlaczego tak ci zależało, by jej pomóc?

Tom spojrzał na niego wielce zaskoczony. Zerknął ukradkiem na Tayę, a potem jeszcze raz na niego. Już po chwili szczerzył do niego swoje równe, białe zęby.

— To moja dobra znajoma — wyjaśnił. — Przyjechała do Niemiec, bo szuka pracy. Pomyślałem o tobie.

— Panu — warknął.

— Panu — poprawił się natychmiast Kaulitz. — To wszystko.

Vierrer jeszcze chwilę milczał, po czym zadał pytanie:

— Jak długo się znacie?

Tom jeszcze raz spojrzał na Tayę: była wyraźnie przerażona zaistniałą sytuacją. On jednak chciał wycisnąć z tego co się tylko da. No cóż — gdyby miałby nie kłamać, odpowiedziałby mu, że znają się od jakichś dwudziestu minut. Wolał jednak go nie drażnić i nie dawać jeszcze jednego powodu, by nie dał dziewczynce tej posady.

— Dwa lata.

Białowłosa spojrzała na niego z zaciekawieniem, jednakże to widniało na jej twarzy bardzo krótko — szybko pojęła, co zamierzał zrobić. Sama więc musiała grać.

— Gdzie i w jakich okolicznościach?

— W restauracji — odparli chórem.

Mark spojrzał na nich zaintrygowany.

— Wyjątkowa pamięć — stwierdził.

— No tak, wydawać by się mogło, że było to wczoraj…

— Albo nawet dzisiaj — mruknęła Taya.

— Jaki jest jej ulubiony kolor? — dopytywał dalej.

— Biały — odparł bez zawahania.

— Zwierzę?

— Pies Azyl.

— Ulubiona potrawa?

— Flaki — wypalił. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę z tego, co powiedział. Miał ochotę klepnąć się w czoło i zarżnąć tępym nożem Georga, któremu zachciało się tłumaczyć, ze w życiu nie tknąłby takiej potrawy, gdy tylko o niej usłyszał. Założyłby się jednak, że i tak by to zjadł. Tom zauważył jednak, że Vierrer mówił dalej, więc udał, że nic się nie stało.

— Data urodzenia?

Cisza.

O cholera, pomyślał. I co on miał odpowiedzieć? Coś w końcu musiał…

— Siedemnasty stycznia.

— Sprawdzimy — odparł.

— Jak to? — wykrzyknęła Taya, przez co Mark spojrzał na nią karcąco. — Przepraszam.

— Chcę cię widzieć z odpowiednimi papierami jutro o godzinie dwunastej, w tym gabinecie — odrzekł lodowato.

— Przyjmiesz ją? — zapytał Tom z nadzieja w głosie.

— Nie — powiedział krótko. — Nie wiem, czego mam się po niej spodziewać, najpierw chcę sprawdzić kilka rzeczy. Dopiero wówczas mogę ją wpisać na listę jakichś… trzystu kandydatów.

Trzystu?

— Nie żartuj — zaśmiał się Tom, po czym dodał poważnie: — Żartujesz, prawda?

— Nie tylko ona chcę stu pracować. — Mark wstał, patrząc na gości pogardliwie. — A teraz możecie odejść. Dobrej nocy życzę.

— Flaki? — zapytała, śmiejąc się głośno, gdy szli chodnikiem w stronę opuszczonej w biegu restauracji.

— Nie komentuj — mruknął. — Działem impulsywnie, zorientowałby się, gdybym się zacinał. To się w ogóle da jeść?!

Taya pokręciła przecząco głową.

— To polskie danie, moi rodzice czasem to jadali, lecz ja za każdym razem uciekałam z pokoju z zatkanym klamerką nosem.

Kaulitz zachichotał.

— Ale co z tymi aktami?

— Mam je w domu — odparła spokojnie.

— Ale zmyśliłem datę! I założę się, że nie trafiłem!

— Nie… nie trafiłeś — przyznała.

— No właśnie! — wołał. — Więc co zrobimy?

Taya wzruszyła tylko ramionami. Sama chciałaby to wiedzieć.

Dalszą drogę przebyli w milczeniu. Miasto również powoli zapadało w sen, choć w oknach budynku, do którego zmierzali, nadal paliło się światło. Tom pchnął drzwi, by przepuścić przodem Tayę; czerwona lampka nad wejściem już więcej się nie zapaliła, nie wydała najmniejszego dźwięku. Białowłosa natychmiast pobiegła na górę będąc pewna, że przy stoliku ujrzy swoja przyjaciółkę. Myliła się jednak. Taya, nieco rozczarowana widokiem pustego stolika, zasiadła na swoim miejscu. Nie pozostawało jej nic innego, jak czekać. Czuła też, jak jej zmartwienia wzrastały, nie dając jej spokoju.

Na przeciwko niej, czyli tam, gdzie powinna siedzieć Hekate, cichutko przysiadł się Tom. Przyglądał się jej w milczeniu, choć ta chciała uciec przed jego spojrzeniami.

— Będziesz miała tą pracę, przyrzekam — szepnął łagodnie.

Taya podniosła głowę.

— Dlaczego to robisz? Dlaczego mi pomagasz?

Kaulitz wzruszył ramionami. Sam nie wiedział, czemu to robił.

— Nie wiem. Czułem, że powinienem to zrobić. — Po chwili uśmiechnął się chytrze i rzekł: — A poza tym się znamy, nie?

Taya zaśmiała się wesoło.

— No tak. Znamy się.

— Jednak wciąż za mało — odparł tajemniczo.

Dziewczyna uśmiechnęła się nieśmiało. Tom pomyślał, że byłą nawet trochę naiwna, ale jakoś mu to nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie, będzie łatwiej. Załatwi jej tę pracę, a potem będzie mu jadła z rąk. I o to mu chodziło. Przynajmniej na razie.

Nagle ktoś wbiegł na górę, dysząc ciężko.

— Przeprasza, przepraszam! — krzyczał kobiecy głos tuż za nim. — Wiem, że się spóźniłam, ale… A ten w kapturze to co to?

Taya Zachichotała, a Tom odwrócił się, chcąc zwrócić jej uwagę. Ujrzał przed sobą tą samą dziewczynę, którą widział wcześniej — o długich, czarnych, falowanych włosach. Patrzyła na niego spod swych zielonych oczu z wyraźnym wstrętem, co Kaulitza skutecznie zirytowało.

— Zająłeś mi miejsce — zauważyła chłodno Hekate — więc zejdź, jeśli łaska.

Tom spojrzał na nią jak na ostatnią wariatkę.

— Rozmawiamy, nie widzisz? Nie spóźniaj się więcej, to nie będzie takich problemów. — I już chciał się odwrócić w stronę Tayi,. Kiedy poczuł, jak ktoś z dużą siłą potrząska krzesłem.

— Spieprzaj z tego miejsca! — wołała Hekate. Starając się go zrzucić. — Nie znam cię, więc Taya ty bardziej. Więc wynoś się!

Tom, który o mało co nie potknął Asię o nogę krzesła, którym potrząsała Hekate, odszedł stamtąd, rzucając przekleństwa w jej stronę. Taya czuła się okropnie głupio, a gdy tylko mężczyzna zniknął z ich oczu, natychmiast natarła na przyjaciółkę.

— Jak mogłaś?! Czy ty wiesz, kto to był?!

— No właśnie nie wiem — odparła najspokojniej w świecie. — W tym właśnie największy problem. Jeśli ja tu kogoś nie znam, to ty się do niego nie zbliżaj, nie patrz na niego nawet. A poza tym ten typ wyglądał na podejrzanego. Rozum ci odjęło, ze zaczęłaś z nim rozmawiać?!

— Ale ja go znam! — warknął zniecierpliwiona. — I ty też! To był Tom Kaulitz!

Już w następnej sekundzie Hekate zbiegała ze schodów. Ujrzała oburzonego mężczyznę, jak rozmawiał z właścicielem, wciąż wskazując na górę. Zapewne skarżył się na nią. Na szczęście nic nie mógł jej zrobić. Za to ona mogła. Wzięła więc głęboki oddech i krzyknęła:

— Hej, ty! Tom Kaulitz! Nie zapomnij nam podrzucić kilka autografów!

Szybko osiągnęła to, co chciała: ludzie tam zebrani zwrócili ku niemu swoje zaciekawione spojrzenia, wokół rozległy się podniecone szepty, niektórzy nawet wstali, by go dokładniej obejrzeć. Jego szczęście, że nie było tam żadnych młodych dziewczyn, mimo to i tak obrzucił ją nienawistnym spojrzeniem i czym prędzej uciekł z budynku. Hekate, czując ogromny przypływ satysfakcji, zaśmiała się wesoło i wróciła do swojej przyjaciółki.

— Jesteś okropna! — jęknęła zrozpaczona Taya. — On mi pomógł znaleźć pracę!

Heki spojrzała na nią z zaciekawieniem. Usiadła przy stoliku, uważnie się wsłuchując.

— Masz pracę?

Taya zamieszała się odrobinę.

— To znaczy… będę miała. Chyba. Jak wszystko pójdzie dobrze. Niemniej on mi pomógł! Jemu to zawdzięczam! A ty go odstraszyłaś! Nigdy już się do mnie nie odezwie.

— Proszę proszę — mruczała. — Sam Tom Kaulitz pomógł pewnej zwyczajnej Tayi Aremen. Co nim kierowało? Coś takiego nie leży w naturze wielkiej gwiazdy, wiesz o tym, prawda?

Taya postanowiła, że nie będzie na to odpowiadała.

— Jesteś naiwna i nie pierwszy i pewnie nie ostatni raz ci to mówię. Kiedyś za to zapłacisz, zobaczysz — odparła spokojnie Hekate, rozkładając się wygodnie na krześle. Taya, widząc to, zamrugała kilkukrotnie — jej przyjaciółka ułożyła się w dokładnie ten sam sposób, co uprzednio Tom w gabinecie Vierrera. — Co tak patrzysz?

— Nic, nic… — Nagle Taya wpadła na pewien pomysł. — Heki?

— Hm?

— Sama się wierzę, że to mówię, ale chyba po raz pierwszy w życiu cieszę się, że znasz się na przekrętach.

Hekate zaśmiała się złośliwie, zerkając jednym okiem na Tayę.

— Do czego zmierzasz? — zapytała cicho.

— Wiesz, ten facet, u którego Tom załatwił mi pracę, trochę go o mnie wypytał, gdy ten powiedział mu, że znamy się dwa lata. Oczywiście kłamał, tak dla wywarcia lepszego wrażenia. W związku z tym skłamał też w sprawie daty urodzenia. I jutro kazał mi przynieść wszystkie ważne dokumenty do zatrudnienia, choć ostrzegł, że to nic pewnego.

Heki prychnęła.

— Pewnie zapomni — odparła obojętnie. — Jak on się nazywa?

Białowłosa wzniosła oczy ku górze, próbując sobie przypomnieć jego imię i nazwisko.

— Vierrer — odpowiedziała w końcu. — Mark Vierrer.

Reakcja jej przyjaciółki była natychmiastowa. Właścicielka imienia bogini magii wyprostowała się gwałtownie, wlepiając w nią swoje oczy o zielonych tęczówkach. Taya się tego wystraszyła — rozumiała, że gość był nieprzyjemny, ale żeby aż tak panikować?

— Gdybym teraz coś piła, natychmiast bym to wypluła.

— Dlaczego…? — zapytała powoli.

— Niemożliwe, żebyś dostała u niego pracę. Takie szare myszki jak ty nawet nie marzą o pracy ta, w najśmielszych snach, nie biorą tego budynku w ogóle pod uwagę. Gdyby nie to, że kłamaliście fakt, że zechciał w ogóle przejrzeć twoje papiery byłby zaszczytem. A tak to — masz przerąbane.

— Dzięki za szczerość — wydukała Taya, która momentalnie zbladła.

— Chciałam tylko, żebyś wiedziała, czego się spodziewać.

— On jest aż taki ważny? — wyszeptała przejęta.

— Z przykrością stwierdzam, że tak. On na pewno nie zapomni tej lewej daty urodzenia. Więc wiem już, do czego zmierzałaś wcześniej. Nie martw się, na pewno coś wymyślę.

— Co zrobisz? — zapytała zaniepokojona.

Hekate spojrzała na nią bez cienia uśmiechu na twarzy.

— Nie mam wyjścia — pójdę do Faliana. On na pewno coś wymyśli — mówiła bez przekonania.

— Heki, ale uważaj na siebie — rzekła zmartwiona. — Wiesz, jaki on jest…

— On? — powtórzyła z niedowierzaniem w głosie. — Nie, on jest dobrym człowiekiem. Ale zbłądził.

— Ty też! — wypomniała jej. — I to przez niego.

Hekate milczała przez chwilę. Dopiero po chwili powtórzyła:

— On jest dobrym człowiekiem. Dobrym obracającym się w złym towarzystwie.

— Tak — mruknęła sceptycznie. — I stający się ich przywódcą.

Hekate wydawała się już być duchem zupełnie gdzie indziej.

— Pójdę tam i załatwie wszystko, co będzie ci potrzebne — odparła po chwili, wstając.

Taya spojrzała na nią zdziwiona.

— Teraz? — zapytała.

— Tak, teraz. Chcę go zobaczyć.

I nie zastanawiając się więcej nad niczym zostawiła Tayę w restauracji, wychodząc w ciemną, coraz chłodniejszą, noc. Szła przyspieszonym krokiem czując tęsknotę coraz mocniej ściskającą jej serce. Długo go nie widziała, długo o nim nie myślała. Dopiero teraz, kiedy nadarzyła się okazja, racjonalny powód, by go zobaczyć… Brakowało jej tego. Brakowało jej jego. A przecież miała o nim zapomnieć. Po tym, co jej zrobił powinna go znienawidzić całym sercem. Tymczasem szła do niego. Szła, wspominając te czasy, kiedy wszystko było takie proste, tak dobrze się układało.

— Falian, zapłacisz za to — wysyczała, choć tak naprawdę wcale nie była na niego zła. Po prostu tak ciężko jej było przyznać się sama sobie, że nadal coś do niego czuła.

________________________________________

Szczerze? Nie pamiętam, kiedy ostatnio miałam tak mało komentarzy. Wiem, że to okropna postawa, ale mi jednak w jakimś tam stopniu na tych komentarzach zależy. Jestem okropna, nie? :(

Możliwe, ze ten odcinek był niezrozumiały. To efekt zamierzony. Wszystko wyjaśni się w swoim czasie.  Mam też wrażenie, że coraz gorzej idzie mi to pisanie... ;)

Pozdrawiam!