02. Praca i interesy

P

odenerwowany Tom Kaulitz spoglądał na klaszczący tłum. Wszyscy wokół mieli uśmiechnięte twarze, jednak nie kryli również zdziwienia patrząc na jego nietypowy strój. Czerwona lampka umieszczona nad wejściem głównym nadal świeciła i piszczała jak oszalała, co jego zaczynało doprowadzać do szału. Niech to już się zamknie, myślał rozzłoszczony.

— Gratulujemy! — zawołał radośnie niski, tęgi mężczyzna, przecierając swoje spocone czoło chusteczką wykonaną z materiału. — Jestem Viktor Rockermann, właściciel tej restauracji i jest mi niezmiernie miło ogłosić, że…

Tom szybko przerwał jego paplaninę, zatykając dłonią jego usta. Pochylił się nad jego uchem i syknął:

— To ja, ty zidiociały kretynie, Tom!

Tom odsunął swoją twarz od tej należącej do właściciela restauracji, pragnąc, by nigdy w życiu nie czuł tak obrzydliwego smrodu, jaki wydzielało jego ciało. Mimo to uśmiechał się złośliwie patrząc, jak uśmiech Rockermanna błyskawicznie znika. Również kolor na twarzy szybko ulegał zmianom: najpierw była ona nieco blada, potem czerwona, aż w końcu wręcz purpurowa. Tom bez żadnych trudów wyobraził sobie parę buchającą z jego sterczących uszu. Jednak, gdy jego wargi zaczęły niebezpiecznie drgać, na wszelki wypadek odsunął się o krok do tyłu.

— O! — zawołał radośnie Kaulitz, celowo pogrubiając nieco swój głos — to co macie mi do zaoferowania? Już drugi raz w ciągu czterech, może pięciu miesięcy jestem wylosowanym klientem. Który to dziś numerek? Setny? Tysięczny?

— Wyjdź — wysyczał nerwowo. — Wyjdź stąd!

Ten jednak nie zamierzał się ruszyć ani o krok. Przyszedł tu, gdyż miał swój cel i nie wyjdzie stąd, dopóki wszystkiego nie załatwi.

— Niech się pan tak nie denerwuje — powiedział, objąwszy go ramieniem. — Niech zaprowadzi pan nas w jakieś bardziej ustronne miejsce, a tam wszystko załatwimy i obiecuję panu, że długo tu nie zabawię — nie przepadam za tym miejscem, no a pan za mną.

Rockermann warknął jeszcze raz, po czym machnął ręką do kelnerów, by odeszli i zajęli się zwykłymi czynnościami, a sam zaprowadził swojego, jakże niechcianego, gościa na górę. Gdy zamknął za sobą szklane drzwi, hałas natychmiast ustał, choć i tu dało się słyszeć cichy szmer rozmów gości zaproszonych do loży. Niestety żaden ze stolików nie był wolny.

— Po…poczekaj — wyjąkał. — Pójdę po kluczę do gabinetu, tam porozmawiamy. — I w następnej chwili już go nie było. Oparł się więc o szybę, wsłuchując się z nudów w rozmowę dwóch młodych dziewczyn — jedna z nich — ta, która rozmawiała przez telefon, miała długie, falowane, czarne włosy. Zaciekawiony przybliżył się jeszcze odrobinkę bliżej.

— …to mus. Dobra, zaraz będę. Ale… ale… nie! Mnie w to nie mieszaj, sami sobie radźcie, ja tylko wam powiem, co lepiej wybrać i wracam. No… no dobra, cześć — zakończyła rozmowę telefoniczną Hekate, po czym, z ponurą miną, zwróciła się do przyjaciółki. — Taya, kochana, wiesz, ja muszę na chwilę wyjść. — Widząc jednak jej przerażony wyraz twarzy, natychmiast zaczęła ją pocieszać. — Spokojnie, to zajmie mi najwyżej piętnaście minut. Nie więcej, przysięgam. Czekaj tu na mnie i nigdzie nie odchodź, dobra?

Białowłosa pokiwała nieznacznie głową.

— Dobra, to ja zaraz wracam! — zawołała, kierując się w biegu w stronę wyjścia.

Zesztywniała ze strachu Taya ułożyła łokcie na stoliku, zakrywając dłońmi twarz. Westchnęła ciężko. Co ona miała tu robić? Czekać bezczynnie? Poza tym znała doskonale swoją przyjaciółkę — mówiąc, że wróci za piętnaście minut równie dobrze mogłoby być to minut trzydzieści. Albo i nawet więcej. A ona naprawdę nie miała obecnie czasu na błahostki. Zaczynała mieć coraz więcej wątpliwości — czy dobrze zrobiła, przeprowadzając się tutaj? Chyba powinna była to przemyśleć raz jeszcze, znacznie dokładniej.

Podniosła głowę, trąc oczy. Tuż obok niej stał wysoki mężczyzna o niemalże całkowicie zamaskowanej twarzy. Chociaż na nosie nosił ogromne, ciemne okulary, podejrzewała, że ją obserwował. Nie podobało jej się to ani trochę. Spuściła więc wzrok, bawiąc się białą serwetką.

Wtem ktoś wszedł do loży, hałaśliwie zamykając za sobą drzwi. Był to wcześniej już widziany właściciel restauracji, który wyraźnie był wzburzony.

— Ty! — warknął, wskazując na zamaskowanego mężczyznę swoim grubym paluchem. — Ty sobie jeszcze tu poczekasz!

Jako, że każdy z przebywających tam gości zwrócił na niego wzrok, natychmiast przywołał się do porządku, podszedł do niego i wyszeptał coś, co niestety udało się Tayi usłyszeć:

— Nie mogę znaleźć kluczy, a tutaj o tym nie zamierzam rozmawiać. Poczekaj tu chwilę. — I zniknął, zbiegając schodami na dół.

Ten tylko zachichotał, a nastopnie skierował wzrok na Białowłosą. Ta, wcześniej przyglądając się chłopakowi, szybko spuściła głowę, błądząc wzrokiem po nadal pustym talerzu. Wiedziała, że nie uszło mu to uwadze i miała rację. Bowiem podszedł on bliżej i zapytał, czy może się dosiąść. Taya to słyszała, ale nie rozumiała. Słyszała, ale nie rozumiała… potrafiła tylko wpatrywać się w niego przerażonymi oczyma.

Zareagowała dopiero wtedy, gdy zaczął machać ręką przed jej twarzą.

— Mogę? — zapytał jeszcze raz.

Tym razem dziewczyna zmarszczyła brwi, lecz po chwili oprzytomniała i uśmiechnęła się grzecznie.

— Ależ oczywiście.

— Jestem Tom — przedstawił się Kaulitz, podając rękę dziewczynie, która, z pewnym zawahaniem, ją uścisnęła. Nadal nie mogła spojrzeć mu w oczy. Nieśmiała, pomyślał. Ucieszył się więc jeszcze bardziej. Była naprawdę śliczna, szybko ją zdobędzie. Ale czy wobec tego będzie się mógł z nią jakoś dłużej zabawić? Postanowił jednak, że o to zacznie się martwić później.

— Taya — wymruczała cichutko.

Tom podniósł wysoko brwi. Było to interesujące, raczej mało używane, imię. Robiło się coraz ciekawiej. Ale musiał jakoś sprawić, by aż tak się go nie bała.

— Jeśli przeszkadzam, to…

— Nie! — zaprzeczyła natychmiast. I wówczas nastąpiło ożywienie — Taya podniosła wyżej głowę i, marszcząc brwi, zaczęła się mu uważnie przyglądać. Cholera, pomyślał Tom, rozpoznała mnie! Ale jak?! Żeby tak rzeczywiście było, musiałaby już go kiedyś widzieć i to z naprawdę bliska. — Wiesz… ja wiem, kim ty jesteś — stwierdziła.

Kaulitz niepewnie podrapał się po karku. I co on miał zrobić? Zaprzeczyć? Przyznać? Milczeć? A może zaczekać na jej wyjaśnienia?

— Niby skąd…? — zapytał głupio, całkowicie otępiały.

— Pracowaliśmy już kiedyś ze sobą.

Tym razem zaskoczyła go całkowicie. Wlepił w nią szeroko otwarte oczy, a ta tylko uśmiechnęła się szerzej, po czym przeszła do wyjaśnień.

— Mój ojciec kiedyś załatwił mi praktyki u jednego z fotografów gwiazd, niestety nie pamiętam nazwiska. Miałam ten zaszczyt fotografować także Tokio Hotel — wyszeptała tak, aby nikt wokół tego nie usłyszał. — Dlatego pana poznałam.

— Po imieniu? — zapytał, nadal ogłupiały.

— Nie, po wyglądzie. Tom nie jest żadnym wyjątkowym imieniem, więc…

Nie wiedzieć, czemu, poczuł się tymi słowami urażony. Co było z nim nie tak? Nagle Taya zaczęła się śmiać, co go jeszcze bardziej zaczęło złościć. Zmrużył groźnie oczy, nie wiedząc, o co jej chodziło.

— O co ci chodzi? — wypowiedział swą ostatnią myśl na głos.

— O nic, przepraszam — odparła szybko, natychmiastowo się uspakajając. Tom zmierzył ją wzrokiem, lecz już po chwili uśmiechał się szeroko.

— To może powiesz coś o sobie?

— Hm… — Taya zastanowiła się przez chwilę. — Mieszkam tu od niedawna, moja przyjaciółka, która mnie zostawiła, w dużym stopniu się do tego przyczyniła i…

— Zostawiła? — powtórzył, robiąc smutną minę. — Och, przykro mi. Jak to się stało? O ile oczywiście można wiedzieć, bo to nie jest wygodny temat, wiem, ale…

Białowłosa nie mogła się powstrzymać i znowu głośno się zaśmiała. A on znowu nie wiedział, co takiego powiedział.

— Zostawiła — powiedziała wesoło — to znaczy wyszła z lokalu. Obiecała wrócić za jakieś piętnaście minut. To znaczy, że będzie za jakieś pół godziny.

Kaulitzowi przyszło na myśl, że dzisiejszego dnia był wyjątkowo ciemny. Zmieszany obejrzał się przed siebie sprawdzając, czy wściekły właściciel czasem nie zamierzał wrócić. Nic jednak nie zauważył, więc zmuszony był powrócić do rozmowy.

— Wybacz mi, dzisiejszego dnia już nie myślę. Mój szef mnie gania za takim jednym wrednym typkiem…

— Ten typek wzywa cię do gabinetu — wysyczał mu ktoś tuż za nim. Odwrócił się natychmiast i zobaczył Rockermanna, któremu wściekłość niemalże wykrzywiała twarz.

— A więc… — zawołał Tom do Tayi — Na moment cię zostawię. Nie odchodź — zaraz wracam. — I zszedł na dół.

Przechodząc przez tłum gości znajdujących się w lokalu udali się za bar, za którym znajdowały się wąskie, srebrne drzwi. Właściciel otworzył je i wpuścił specjalnego gościa do środka. Było to małe, kwadratowe pomieszczenie zapełnione półkami pełnymi książek, teczek i papierów oraz ze znajdującym się naprzeciwko drewnianym biurkiem, na którym panował okropny bałagan. Tuż za nim światło, które opadało na ściany koloru zgniłej zieleni, dawało niewielkich rozmiarów okno. Rockermann wyminął go i zajął miejsce za biurkiem, patrząc na niego spod swoich piwnych oczu.

— Czego ty znowu ode mnie chcesz? — warknął tonem pełnym niechęci.

— Niczego nowego. Jost się wścieka, nadal jesteś mu dłużny. Znasz go, on nie odpuści, to chyba kwestia honoru, nie wiem.

Mężczyzna podrapał się po swojej łysinie, usilnie próbując się skupić. Był wyraźnie zmieszany. Cóż za nagła zmiana, zakpił w myślach Tom.

— Chwilowo mam pewne problemy finansowe, wiesz…

Tom przerwał jego wypowiedź głośnym prychnięciem.

— Nie kłam, proszę. To już na nic się nie zda.

— Dajcie mi czas! — zawołał, patrząc na niego błagalnie.

Dupek, pomyślał Tom, patrząc na patrzącego na niego z nadzieją właściciela zapełnionej ludźmi restauracji. Najpierw się drze, poniża, wiecznie czegoś chce, a potem błaga o wybaczenie albo o czas. Co to, to nie, pomyślał, czując napływ satysfakcji. Tym razem nie da mu za wygraną. Da mu nauczkę raz na zawsze. A przecież dobrze wiedział, co Jost potrafił robić, gdy był naprawdę zły. To będzie bardzo ciekawe widowisko. Uśmiechnął się więc fałszywie, podszedł do niego i poklepał po ramieniu.

— Stary — rzekł, po czym szybko dopowiedział: — bez urazy. Posłuchaj, możemy się dogadać.

Ten spojrzał na niego niepewnie.

— Jak? — pisnął cichutko.

Kaulitz nabrał powietrza do płuc, po czym zaczął mówić:

— Jak już powiedziałem, on nie odpuści. I ciągle wymaga tego ode mnie, bym to załatwił. A ja mam już tego dosyć: i tego wiecznego wysyłania w różne miejsca, i ciebie. Mam więc propozycję: zapomnij o tej kasie, odpocznij i więcej się do niego nie zbliżaj, a ja coś wymyślę. I ty będziesz miał spokój i ja. Nawet Jost powinien być zadowolony. Co ty na to?

Rockermann wyraźnie miał wątpliwości co do przedstawionego wcześniej planu.

— Co zamierzasz zrobić?

— Och, o to się nie martw, coś na pewno wymyślę — zapewnił. — Znasz mnie przecież.

Ten pokiwał głową, mrucząc coś pod nosem.

— Cóż… dobrze. Niech będzie.

— Musisz się zgodzić — nie masz wyjścia — zauważył.

— Tak, racja…

Obaj panowie uścisnęli sobie dłonie na znak zgody. Po tejże czynności Tom wyszedł z pomieszczenia, zostawiając w środku fałszywego i jednocześnie oszukanego właściciela. Kaulitz zaś na moment wyszedł na zewnątrz i, ze złośliwym uśmieszkiem na twarzy, wyjął z kieszeni swoich szerokich spodni komórkę. Wybrał numer swojego menagera i czekał. Po kilku sygnałach, ku największemu zadowoleniu Toma, odebrał.

— I co, wyjaśniłeś to już?

— Mi też miło cię słyszeć — odpowiedział z sarkazmem. — I tak, wszystko załatwione.

— Odda to, co powinien zwrócić już dawno temu?

— Tak, powinien wysłać ci je w ciągu najbliższych dni.

— Wreszcie. A już byłem skłonny go pozwać…

— To nie będzie potrzebne — wydyszał, z wielkim trudem powstrzymując śmiech.

— Co cię tak śmieszy?

— Nic, nic takiego… — powiedział szybko i, bez jednego słowa, się rozłączył. Teraz zamierzał powrócić do jego… obiektu badań. Wspiął się na górę, gdzie zastał Tayę na tym samym miejscu, co uprzednio. Ta, gdy tylko go ujrzała, westchnęła z ulgą i wstała.

— Gdzieś idziesz? — zapytał zaskoczony.

— Wybacz, ale mam trochę rzeczy do załatwienia, praca i…

— Praca? — powtórzył.

— Tak, muszę poszukać pracy. Znasz może jakiegoś dobrego fotografa, który mógłby mnie zatrudnić?

Kaulitz zastanowił się przez chwilę. Nagle pewna myśl przyszła mu do głowy, co sprawiło, że uśmiechnął się szeroko.

— Co? — zapytała, sama się uśmiechając.

— Chyba wiem, jak ci pomóc.

Natychmiast ujął jej dłoń i pociągnął w stronę wyjścia. Taya, wielce zaskoczona, uśmiechnęła się delikatnie. Ten zaś poprowadził ją chodnikiem zanurzonym w światłach ulicznych latarni rozjaśniających osłonę nadchodzącej nocy. Minęli dwie przecznice, aż w końcu stanęli przed olbrzymim wieżowcem. Wspięli się po wysokich schodach i pchnęli drzwi, wchodząc do ogromnego holu. Za pomocą windy w szybkim tempie Tomowi udało się odnaleźć odpowiednią salę. Zapukał więc i czekał.

Taya nie miała pojęcia, gdzie ten człowiek ją poprowadził. Przecież znała go jakieś pół godziny, a poza tym zapewne Hekate czekała już na nią w restauracji i się niepokoiła. Niedługo pewnie zadzwoni, pomyślała. Automatycznie więc wyjęła komórkę i spojrzała na ekran. Nie miała żadnych nieodebranych połączeń ani wiadomości. Zaniepokojona z powrotem go schowała, zerknąwszy ukradkiem na Toma.

— Gdzie my jesteśmy? — zapytała niepewnie, lecz nie uzyskała odpowiedzi, gdyż w drzwiach ukazał się wysoki, chudy jak tyczka, mężczyzna. Ubrany był w czarny garnitur, a swoje błyszczące włosy tego samego koloru elegancko ułożył. Zmarszczył on swoje gęste brwi, wpatrując się w obcych z frustracją.

— Słucham? — zapytał poważnym tonem głosu.

Taya nieco się go przestraszyła; nigdy nie pałała do takich typów sympatią. A ten wyglądał na wyjątkowego gbura. Ona w życiu by się nie odważyła prosić takiego o pomoc. Lecz najwidoczniej Tom miał swoje, tylko jemu dobrze znane, sposoby.

— Mark, pamiętasz mnie, prawda? — zapytał wesoło. Dziewczyna od razu wyczuła, że jego wesołość z całą pewnością nie udzieli się temu sztywniakowi, a tylko pogorszy sytuację. Nie myliła się i Kaulitz chyba też to zauważył. Odchrząknął więc i spróbował jeszcze raz: — Panie Mark, pamięta mnie pan, prawda? Jestem Tom Kaulitz, przez ten strój może tego nie widać, ale…

— Poznałem cię — przerwał lodowato, po czym odsunął się, chcąc ich przepuścić. — Proszę wejść.

Zaskoczona tymże gestem z jego strony weszła do przytulnego, jasnego pomieszczenia. Wszystko miało odcienie jasnego brązu — ściany, meble, a nawet ozdoby. Sprawiało to bardzo przyjemne wrażenie. Usiedli na dwóch fotelach obitych skórą i spojrzeli na Marka.

— Czego chcesz ode mnie tym razem? — zapytał.

Taya bała się choćby pisnąć, lecz Tom natychmiast zabrał się za wyjaśnianie zaistniałej sytuacjami, z maleńką pomocą dziewczyny. Gdy zakończyli mówić, Mark przez długą chwilę milczał, trzymając ich, a zawłaszcza ją, w napięciu. W końcu rzekł:

— Nie, nie zatrudnię jej. Nie dam jej tej pracy.

Białowłosa poczuła, jak jej serce zaczęło bić szybciej. Wystraszyła się; nie powinna w ogóle tu przychodzić. Po co on chciał jej pomagać?! Sama by sobie poradziła! A teraz czuła, że łatwo się z tego nie wyplącze.

Czuł to też Tom, który był pewien, że łatwo nie będzie go przekonać, zwłaszcza teraz, kiedy kategorycznie zaprzeczył. Ale postanowił sobie, że dopnie swego i wydusi z tej sztywnej gnidy zgodę. Po prostu musiał to zrobić. Jeszcze nie wiedział, czemu, ale po prostu musiał. I któżby pomyślał, że ta drobna, zlękniona istotka miała na to tak duży wpływ…