04. Wspomnienia i żale

D

wudziestotrzyletnia kobieta o burzy czarnych, falowanych włosów szła powoli pustoszejącym chodnikiem. Latarnie uliczne oświetlało całe miasto, które niespodziewanie wydawało się być nieznośnie ciche. Od czasu do czasu przejechał jakiś samochód, sprawiając tym samym wrażenie, jakby jego kierowca chciał przed czymś uciec, jeżdżąc akurat nocą. Czarnowłosa spojrzała na zegarek zawieszony na jej nadgarstku. Wskazówki pokazywały, iż za niecałe pół godziny nastanie nowy dzień. Dlaczego więc o tak wczesnej porze, przynajmniej latem, nie widać nigdzie wokół żywego ducha, a towarzystwa dotrzymywały jej tylko jasne, migające punkciki na niemalże czarnym niebie?

Może dlatego, że znajdowała się na jednej z ulic berlińskich. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że ta, na której się znajdowała, była zapomniana przez Boga. Szare budynki z obu stron były wyraźnie zniszczone, tuż pod nimi leżał stary tynk, który opadł ze ścian, jakieś papiery i butelki. Po boku stał tylko jeden zakurzony samochód, zapewne od dawna nieużywany. Mroczne klimaty. Ona się jednak nie bała tego miejsca, Wiele razy już tu bywała. Nic nie było jej tu obce. Wóz należał do mężczyzny imieniem Armin, który zamieszkiwał jeden z tych starych budynków jako jeden z nielicznych na tej całej ulicy. Prawie nigdy nie używał tego samochodu, tylko w przypadkach wyjątkowych był mu potrzebny, ale wówczas klął pod nosem, dlaczegóż to ten grat jest ciągle zepsuty.

Hekate stanęła przed drewnianymi, zniszczonymi przez czas drzwiami i zapukała. Była pewna, że w środku będzie znacznie mniej mrocznie. Poczekała chwilkę, przeskakując z nogi na nogę; niecierpliwiła się. W końcu usłyszała jakiś hałas, który skojarzył jej się z przewróceniem czegoś ciężkiego, kilka przekleństw rzuconych przez mężczyznę, którego głos doskonale znała. Aż w końcu jej otworzył: niski, pulchny człowiek o ziemistej cerze, kilkudniowym zaroście i matowych, rzadkich, skołtunionych włosach sięgających mu do ramion. Przez chwilę patrzył na nią spod swoich piwnych oczu podejrzliwie, lecz już w następnej sekundzie szczerzył do niej swoje żółte, nierówne zęby.

Armin odsunął się, by wpuścić kobietę do środka. Natychmiast o jej nozdrza otarł się okropny zapach alkoholu, dymu papierosowego, benzyny i… czegoś jeszcze, acz nie potrafiła tego rozpoznać. Zmarszczyła więc nos, rozglądając się po pomieszczeniu. Było ono bardzo jasno oświetlone — oprócz białego żyrandola zawieszonego na suficie jasno świecące lampy stały niemalże na każdym stoliku. Meble były poustawiane w ogromnym nieładzie — kremowa sofa stała po lewej stronie, za którą znajdowała się stara wieża. Mały stolik stał w zupełnie innym miejscu, niż dywanik, który powinien leżeć tuż pod nim. Na samym końcu pokoju stało biurko, na którym znajdowała się ogromna sterta śmieci. Pod oknem za sofą stało kilka roślinek, które upchnęły pewnie kila tygodni temu. Pod ścianą po prawej stały jakieś szafy, z czego większość z nich miała coś uszkodzonego. Naprzeciwko Heki znajdowało się jeszcze jedno pomieszczenie; drzwi do nich prowadzące poparte były luzem o ścianę tuż obok. Stamtąd wydobywało się białe światło pochodzące zapewne z ogromnych monitorów, które nieustannie były włączone. No i, co od zawsze wydawało jej się z tego wszystkiego najdziwniejsze, dosłownie wszędzie wisiały rozmaite obrazy, najczęściej o różniącej się od siebie tematyce. Całość wyglądała naprawdę dziwnie.

Czyli nic się nie zmieniło.

Właściciel wydawał się być nieco zaskoczony wizytą Hekate w jego domu. Zaś ją dziwił ten spokój tu panujący; zawsze ktoś się tu kręcił, pomimo niewielkiej ilości miejsca. Kobieta usiadła na sofie, a Armin udał się do swojego pokoiku, udając się stamtąd do kuchni, w której udało mu się znaleźć czysty kubek, herbatę o podejrzanej dacie ważności i herbatniki, o dziwno nie pokryte pleśnią. Hekate uśmiechnęła się do niego wesoło — podziękowała mu za poczęstunek, acz jedzenia nie tknęła i nie zamierzała też tego robić w najbliższej lub dalszej przyszłości.

Hekate rozejrzała się jeszcze raz — Faliana z całą pewnością tu nie było. No cóż…

W końcu jednak Hekate nie mogła się powstrzymać i zadała patynie, które ją nurtowało odkąd tu przybyła.

— Dlaczego tu tak cicho, pusto?

Armin miał wzrok wbity w podłogę, najwyraźniej skupiając się maksymalnie na przeżuwaniu herbatnika. Gdy w końcu go przełknął, spojrzał; na nią, sprawiając wrażenie, jakby nie zrozumiał pytania. Dopiero po chwili zawołał:

— Ach! Pytasz, dlaczego tu nikogo nie ma?

On też się nie zmienił, przeszło jej przez myśl.

— Nie, skąd, wręcz przeciwnie — zastanawia mnie to, dlaczego tu tak tłoczno! — odpowiedziała sarkastycznie.

Mężczyzna zarechotał, po czym spoważniał.

— A wszystkich gdzieś wcięło — żalił się. — Ostatnio przyłażą tylko jak czegoś chcą.

Armin wydawał się być tym faktem wyraźnie zmartwiony. Heki zrobiło się go trochę żal.

— A właśnie — chcesz czegoś? — zapytał, patrząc na nią uważnie. — Ostatnio tu byłaś, ale…

— Nie, nie — przerwała szybko. — Niczego mi nie trzeba.

— To może papieroska?

— Dawaj.

Hekate wyjęła z paczki jednego papierosa, włożyła do ust, podpaliła jego koniec i z największą radością zanosząc się dymem.

— A ty czego chcesz?

— Widziałeś Attylę? — zapytała, używając ksywki Faliana.

Armin gorliwie pokiwał głową.

Falian był czymś jak przywódca tego całego „zgromadzenia”. Początkowo była to tylko grupa przyjaciół o tych samych problemach. Znaleźli w sobie wsparcie, lecz w największej mierze była to zasługa właśnie Faliana, którego mianowano na przywódcę. Fal znany był z fascynacją plemieniem Hunów, wiedział o nich niemalże wszystko. Dlatego też jego przyjaciele szybko zaczęli nazywać go imieniem ich wodza, za którego czasów Hunowie nieśli popłoch wśród innych plemion, a nawet potęgi takiej jak Rzym.

— Był tu dzisiaj. Ostatnio coś go dręczy. Teraz pewnie jest w garażach.

— Tak, pewnie tak… — mruczała. Tak myślała, jednak najpierw chciała odwiedzić to miejsce.

— A czego ty od niego możesz chcieć? — zapytał, chichocząc, jakby ta informacja wydawała mu się być śmieszna.

— Słyszałam, że ostatnio gdzieś widział Oskara — wyjaśniła.

Oskar był przyjacielem Starego, a prócz tego był niezastąpiony w podrabianiu wartościowych towarów. I właśnie dlatego Hekate szukała właśnie jego.

— To całkiem możliwe, ostatnio go tu nie widuję — wyznał. — Możliwe, że ktoś ma wobec niego jakieś podejrzenia.

Hekate jednak tylko pokiwała przecząco głową, uśmiechając się delikatnie.

— Nie, kogo jak kogo, ale jego nie da się przyłapać.

— To prawda — przyznał. — Ale w takim razie czemu się ukrywa?

— Nikt nie powiedział, że się ukrywa — powiedziała, wstając. — No dobrze, ja już pójdę. Dzięki za gościnę, idę szukać Faliana.

— Spoko — rzucił obojętnie. Heki kierowała się ku wyjściu, kiedy zawołał: — Jak już go znajdziesz, to przekaż mu, że mam dla niego wieści.

— To zależy od tego, jakie są te wieści — odparła, uśmiechając się złośliwie.

— Złe. — Tym razem na jego twarzy nie dopatrzyła się uśmiechu. Widocznie ta wiadomość nie była dobra dla żadnego z nich.

— A, no to przekażę.

Mimo to usłyszawszy jej słowa Armin zaśmiał się wesoło.

— Wpadaj częściej.

— Jasne. Na razie! — Po tych słowach wyszła, wkraczając w ciemną noc.

Gdy wyszła z tej ponurej uliczki, poczuła maleńką ulgę, lecz cóż jej z tego, kiedy najgorsze jeszcze ją czekało. Wyrzuciła peta gdzieś w ciemność i wolnym krokiem ruszyła w kierunku domu jej byłego chłopaka. Rozmyślała przy tym, dlaczego Armin mógł twierdzić, że Oskar się ukrywa. Cholera, pomyślała, on jest mi teraz potrzebny! Nikt inny nie pomoże Tayi w tak beznadziejnej sytuacji. Musiała się w coś takiego wplatać! I to wszystko przez tą cholerną gwiazdkę! Czego on od niej chciał?! Hekate czuła, jak jej złość ją rozpiera. Znała Tayę doskonale — były jak siostry. Tak więc wiedziała, że Taya często była dosyć naiwna. To było takie słodkie, kochane, dobre dziewczę. Często się zastanawiała, z jakiej ona bajki Disneya się wyrwała. To było nieprawdopodobne, że na świecie chodził taki człowiek. Ale oczywiście, jak każdy, miała też swoje wady. W przypadku Tayi była ona dość paskudna — była ona po prostu okropna materialistką. Jej cechy pod tym względem strasznie ze sobą kontrastowały, co ją śmieszyło.

A co w takim razie z nią? Jej wszystkie zalety były w znacznej większości przykryte wadami, a raczej jedną, z której rodziły się te pozostałe — uzależnienia.

To Falian ją w to wciągnął. Nigdy nie zapomni tego dnia, kiedy próbowała się odnaleźć w tym wielkim mieście, kiedy próbowała zapomnieć o przeszłości. On jej pomógł, ale w niewłaściwy sposób. Oto przywódca jednego z gangów narkotykowych zechciał jej pomóc. Jakim kosztem?

Stała już przed dużym jednorodzinnym domem. Była to ładna, schludna ulica Berlina — latarnie uliczne rzucały światło na zadbane domki, równe żywopłoty, skoszone trawniki, piękne samochody w dużych garażach. Przyjemnością niemal było przejeżdżanie tędy wśród smrodu spalin, szarość rzeczywistości. Tutaj panował taki spokój, wszystko wydawało się być o wiele bardziej kolorowe i radosne. To dziwne, ale ona czuła się tu nieswojo. I jeszcze dziwniejsze, że Falian zechciał tu zamieszkać.

Wspięła się na schody i zapukała do dębowych drzwi. Mogła zadzwonić, lecz nigdy nie używała dzwonka. Może był to odruch, przyzwyczajenie, sama tego nie wiedziała. Zapukała jeszcze raz — znowu brak odpowiedzi. Uśmiechnęła się pod nosem — mogła więc zacząć walić pięścią w drzwi, a szczególnie dobrze by było, gdyby spał, w co oczywiście nie wierzyła.

Jednak za sobą usłyszała jakieś kroki. To mógł być przecież właściciel. Mimo to Hekate zacisnęła pięści, mięśnie jej ciała napięły się, w każdej chwili gotowe do obrony. Powoli się odwróciła. I wówczas serce gwałtownie przyspieszyło. I zapomniała, po co tu przyszła. I mięśnie się rozluźniły. I uśmiech wstąpił na jej bladą twarz. Chciałaby to powstrzymać, lecz nie mogła — od zawsze tak na nią działał.

Na dole, tuż przy schodach, stał wysoki dwudziestosześciolatek. Miał długie, brązowe, lekko falowane włosy sięgające mu do łopatek — obecnie związał je luźno, by nie przeszkadzały w pracy. Prawą brew i usta miał przekłute, a na szyi i gołych ramionach widać było czarne tatuaże. Nosił brudną od smaru koszulkę z motywem Iron Maidena, oraz szerokie, wojskowe spodnie. Na nogach obowiązkowo widniały glany. Mogła tak trwać jeszcze długa chwilę w zamyśleniu gdyby nie to, że mężczyzna uśmiechnął się do niej delikatnie, nie było w nim jednak ani trochę radości. Hekate pozostała niewzruszona, choć w środku pragnęła podbiec do niego i rzucić się mu na szyję. Jakież to tortury, nie móc uczynić tego, czego się najbardziej pragnie…

 Odrzucił na ziemię szmatkę, którą wycierał ręce i już chciał podejść bliżej, jednak maska Hekate leżała już na jej twarz idealnie: wlepiła w niego swoje lodowate spojrzenie i zawołała:

— Szukam Oskara. Podobno jest tutaj.

Jakiś cień przemknął po twarzy mężczyzny, lecz zdawała się tego nie zauważyć. Wkrótce jednak odwrócił się w stronę garażu, bez wiary powracając do przerwanych wcześniej czynności.

— Jest w sypialni.

Tymi słowy zostawiła go, pchnęła drzwi i weszła do środka. Dobrze znane było jej to pomieszczenie. Wychodząc z ciemnego przedpokoju zapaliła światło w małym korytarzyku. Tam znajdowały się trzy otwory wejściowe prowadzące kolejno do kuchni, salonu i łazienki. Powolutku weszła do wielkiego pomieszczenia wyglądającego jak salon jakiejś starszej pani: jasnego koloru sofa i dwa fotele stały w centrum pokoju, a w samym tego środku stał maleńki stolik do kawy, to wszystko stało na czerwonym dywanie o licznych, przeróżnych wzrokach. Po prawej stronie stały białe meble pozbawione jakichkolwiek ozdób — tylko gdzieniegdzie dojrzeć można było jakieś zdjęcia, klucze czy książki. Po lewej stronie stało kilka kwiatów, tam też widać było drzwi prowadzące do sypialni. Tuż obok wejścia prowadzącego z korytarza do salony stał też fortepian. Hekate mimowolnie się zaśmiała.

Nagle usłyszała za sobą trzask drzwi. Automatycznie się odwróciła, lecz w następnej sekundzie przypomniała sobie, że to przecież Falian. Zaskoczyło ją to wielce i wcale nie poprawiło humoru. Jednak właściciel minął ją bez słowa i zniknął w ciemnościach salonu.

Hekate ruszyła w kierunku drzwi prowadzących do sypialni i, nawet nie zapukawszy, po prostu weszła do środka. Tam zastała zupełnie inne klimaty. Mianowicie ściany były czarne, okna szczelnie zasłonięte, a słabe światło dawała tylko jedna lampa stojąca w samym kącie, tuż za nie pościelonym łóżkiem, obok którego stały dwie gitary elektryczne. Po przeciwnej stronie stało zagracone biurko, przy którym siedział czarnowłosy, młody chłopak. Był on tak wpatrzony w monitor, że nawet nie zauważył, że ktoś wszedł. Dopiero gdy Heki odchrząknęła głośno, ten odwrócił się w jej stronę.

— O! — zawołał zaskoczony. — Hekate! Dawno cię nie widziałem! — mówił z uśmiechem na twarzy, wstając z krzesła.

— I ja też — przyznała, po czym przeszła szybko do sedna — ale jestem tu, bo jesteś mi potrzebny.

— Do czego? — zapytał głupio.

Heki spojrzała na niego jak na idiotę.

— A do czego ty możesz być potrzebny?

Oskar wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu.

— No wiesz — do wielu rzeczy!

— Na razie skupmy się na podrabianiu papierów — powiedziała, siadając na łóżku. W tym czasie do pokoju wszedł Fal, rozglądając się dookoła.

— Czemu mnie nie ostrzegłeś, że przyjdzie twoja dziewczyna?! — zawołał z wyrzutem Oskar do swojego przyjaciela.

— Nie jestem jego dziewczyną — wtrąciła.

— Sam nie wiedziałem, że przyjdzie — wyznał, po czym dodał: — ale nie powiem, że mi się to nie podoba.

— Co jest? — zapytał, nie zwracając uwagi na właściciela domu.

— Wiesz, mam do ciebie prośbę. Moja przyjaciółka nieźle się wkopała i…

— Taya? — pisnął, zanosząc się głośnym śmiechem. — A co ona takiego mogła zrobić? Nie pójść na jakąś mszę? Nie wyrzucić czegoś do odpowiedniego śmietnika? Nie spuścić wody w klozecie?

Podczas, gdy Oskar nadal się śmiał, Hekate miała ochotę przyłożyć mu czymś ciężkim.

— Twoje żarty są żałosne — powiedziała — ale to nie jest ważne. A poza tym Taya jest ateistką, ale znowu odbiegam od tematu. Niemniej masz rację — chodzi mi o Tayę. Jakiś dupek załatwił jej niby pracę, ale tylko wkopał jak w niemałe kłopoty. Zgadnijcie, do kogo ona się wybrała na rozmowę o prace przy kawce!

Fal i Oskar popatrzyli na nią uważnie.

— Zapewne znana jest wam taka postać jak Mark Vierrer, prawda?

Jej były chłopak prychnął, a jego przyjaciel zaśmiał się szyderczo.

— Przestań — zawołał Fal. — Ja tu nie widzę problemu. Przecież on nawet na nią nie spojrzy, a ty panikujesz… Ewentualnie wyrzuci ja na zbity pysk, Taya trochę popłacze i po wszystkim.

— Ale chodzi o to — zaczęła zniecierpliwiona — że ten cały kretyn go znał i załatwił jej tę rozmowę! I problem polega na tym, że Vierrer nie wierzył, jakoby to Taya i ten debil się znali, więc trochę go o nią wypytał. I ten wymyślił jakieś dane z kosmosu, a Vierrer, jak na złość, kazał Tayi wstawić się jutro o dwunastej! Z papierami i tym wszystkim, co jest tam potrzebne. No i oczywiście spotka się z fałszywymi danymi. I wszystko przez tego…

— Przez kogo? — zapytał zainteresowany Attyla, marszcząc brwi.

— Wielki Tom Kaulitz się raczył wmieszać — odparła przesłodzonym głosikiem. Była wyraźnie oburzona. — Spotkał ją w barze Rockermanna, kiedy wyszłam tylko na moment. I to do was, idioci.

— Ach, Armin coś wspominał, że byłaś mu potrzebna — przyznał Oskar. — A właściwie to do czego?

Hekate nie odpowiedziała, zastanawiając się nad czymś usilnie.

— Attyla — zaczęła nagle — Armin mówił, że masz do niego wpaść. Ponoć ma dla Cebie wieści.

— Jakie?

— Złe — odparła krótko, wciąż wpatrując się pustym wzrokiem w punkt na podłodze. Nagle poczuła, że musi stąd jak najszybciej wyjść. Załatwi to, po co tu przyszła i się wynosi. — Oskar, musisz załatwić odpowiednie papiery. Tak, by Vierrer się nie zorientował.

Oskar podrapał się po karku.

— Będzie ciekawie — mruknął. — Nie jest to łatwe zadanie, ale…

Heki zaśmiała się wesoło.

— Ty miałbyś sobie nie poradzić?

— Masz rację — zawołał, szczerząc zęby. — Dobra, jeśli by się dało, to przynieś mi te papiery Tayi tutaj jak najszybciej, a trochę tu jeszcze posiedzę. No i oczywiście dostarcz mi je osobiście i powiedz, co dokładnie mam zmienić, usunąć, podrobić.

Fal obserwował ich rozmowę z boku. Heki tymczasem wyciągnęła swoją komórkę i wybrała numer przyjaciółki. Ta odebrała po kilku sygnałach.

— Co jest? — zapytała na powitanie.

— Gdzie jesteś?

— W domu. Nie zamierzałam tam na ciebie czekać.

— No w sumie racja… Słuchaj, zaraz do ciebie wpadnę. Ty przygotuj te wszystkie papiery, będą mi potrzebne, jak mam cię z tego wyciągnąć.

— Dobra — odparła, po czym się rozłączyła.

— Heki — odezwał się Oskar — ona rzeczywiście chcę podjąć tam pracę?

Ta, z ponurą miną na twarzy, pokiwała twierdząco głową. Czuła, że był to beznadziejny pomysł, ale jej przyjaciółka była uparta jak osioł. Nie zamierzała więc nawet próbować jej od tego odwieść. Pozostało więc jej tylko pomóc. Hekate zamrugała kilkukrotnie; odwróciła się stronę wyjścia, lecz poczuła, jak ktoś ja chwyta za nadgarstek. Odwróciła się i zobaczyła Attylę, patrzącego jej głęboko w oczy. Jęknęła w duchu. Niech on tak na nią nie patrzy, ona nie jest ze stali. Przecież musiała być silna. Postanowiła sobie, że do niego nie wróci. I bez tego miała dość problemów. Ale emu chyba nadal na niej zależało. I jej na nim tak samo…

— … mnie? Mówię do ciebie, a ty nic! — wołał sfrustrowany brakiem uwagi ze strony Hekate Oskar.

Czarnowłosa spojrzała na niego z niemałym zdezorientowaniem.

— Na jutro rano powinno być gotowe, ale będziesz musiała się tu zgłosić, bo…

— Ja jej odniosę — mruknął niezbyt zainteresowany Fal, wciąż patrząc na Hekate. Duchem był gdzie indziej. — Chodź — zwrócił się do niej, udając się w stronę wyjścia. — Odprowadzę cię.

Ta, jak na komendę, odsunęła się szybko do tyłu.

— Nie, dzięki, poradzę sobie. Nie boje się miasta.

— To nie ma nic do rzeczy — szepnął, ujmując jej dłoń. Po chwili zwrócił się do Oskara: — Chłopie, nie rozwal mi chaty.

Nie usłyszeli już odpowiedzi, bo szybkim krokiem para ruszyła ku drzwiom. Gdy wyszli, uderzyło w nich świeże, wieczorne, letnie powietrze. Hekate nabrała powietrza do płuc, uśmiechając się delikatnie. Zbiegła elastycznym krokiem ze schodów i lekko ruszyła chodnikiem zamoczonym w świetle latarni ulicznych. Nie musiała się odwracać, by wiedzieć, że Fal za nią szedł. Kroczył, wręcz skradał się cichutko, nie racząc wypowiedzieć ani jednego słowa. Po prostu ją obserwował. Dziewczyna czuła na sobie jego wzrok, ale jej to nie przeszkadzało. Spróbowała się uśmiechnąć, ale bezskutecznie. Nie czuła się nieswojo w jego towarzystwie, ale… O ile łatwiej by było, gdyby poznali się w innych okolicznościach. Tymczasem on był przywódcą jednego z gangów w tym mieście, a ona wpadła w nałogi. Od dawna wiedziała, że nie będzie miała nigdy prosto ułożonego życia, ale tym razem to była jej wina, nie mogoła obwinić o to losu, że ją pokarał.

A Attyla wcale nie pomagał jej z pogodzeniem się z tym wszystkim.

Oczywiście — tęskniła za jego ciepłem, za rozmowami z nim, za tym, jak czuła się przy nim dobrze, bezpiecznie. Wierzyła, a nawet była niemalże pewna, że była naprawdę zakochana. Chyba była nadal. Nie mogła pozbyć się tego jakże silnego uczucia — kiedy chciała je odtrącić, wyrzucić precz, ono trzymało się jej usilnie. Ale nie potrafiła, nie mogła, nie dałaby rady opowiedzieć, mu, by ją zostawił, by odszedł i dał jej spokój. Ani ona by tego nie chciała, ani on. Wobec tego Hekate przyszła do głowy bardzo dziwna myśl. To wyglądało tak, jakby ją przez to więził. Nieświadomie, ale jednak. A może świadomie…?

Zerknęła kątem oka w tamtą stronę. Fal nadal szedł za nią spokojnym krokiem i wciąż nie odrywał od niej oczu, a patrzył na nią tym samym, nieznanym jej jak dotąd spojrzeniem. Zastanawiała się, jak mogła to określić.  To nie było pożądanie, nie, na pewno nie. W tym spojrzeniu czaiła się odrobina smutku, żałości. Był niczym męczennik skrępowany łańcuchami win, jakie ponosił, a które tak bardzo pragnął naprawić. I to wszystko dotyczyło tej istoty tuż przed nim.

Teraz Hekate wiedziała, co dostrzegła w jego oczach. Widziała bowiem ostatnie iskierki usilnie utrzymywanej nadziei, która już gasła. Nadziei na wybaczenie.

Po tym odkryciu wcale nie czuła się lepiej, przeciwnie. Nagle pojawiła się myśl, że przecież on nie zrobił nic złego. To dobry człowiek. Dobry człowiek, który zbłądził. Zupełnie tak jak ona.

— Fal, zostaw mnie — wyszeptała słabym, ledwie słyszalnym głosem. Wypowiedziawszy to jedno krótkie zdanie wydawało jej się, że ciernie ostre niczym sztylety wbijały się w jej gardło, uniemożliwiając oddychanie. Jakby na rozkaz głęboko odetchnęła, lecz to wcale nie przyniosło jej ulgi.

Chłopak przyspieszył. Szybko ujął jej dłoń; nie cofnęła jej. Delikatnie odwrócił jej twarz ku swojej. Naprawdę nie sądził, że będzie w stanie coś takiego zrobić, coś takiego czuć. Nie sądził, że kiedykolwiek będzie w stanie zrobić wszystko dla jednej osoby, właśnie dla niej.

— Dlaczego? — pytał. Hekate nie była w stanie  spojrzeć w jego bystre, niebieskie oczy — poczułaby się jeszcze gorzej, o ile było to możliwe. — Ile jeszcze mam cię błagać o wybaczenie?

Hekate milczała. Wyrwała dłoń z jego delikatnego uścisku, a on nie zrobił nic, aby ten gest powstrzymać, aby choć jeszcze przez chwilę czuć jej dotyk.

— Już dawno ci wybaczyłam — odparła szczerze, po czym odwróciła się w jego stronę, patrząc na niego oczyma pełnymi bólu i utraconej nadziei. — I powiedz mi — szepnęła — co to dało?

Hekate rozpostarła ręce, czekając na jego odpowiedź. Nie znał jej, nie potrafił na to pytanie odpowiedzieć. A właściwie potrafił — nie zmieniło to nic. Tak samo jak obietnice, które jej składał, pomoc, którą oferował. Wybaczenie to kolejne z tych pustych słów, które niby działają cuda. Cóż to była za niedorzeczność, ach, jak źle, że była to okropna niedorzeczność…

— Daj mi to wszystko jeszcze raz przemyśleć.

Fal otworzył szerzej oczy.

— Nie winię cię za wszystko — mówiła dalej. — Tak już po prostu jest. Może po prostu nie jesteśmy sobie pisani.

— Wierzysz w to?

Chwila milczenia.

— Sama nie wiem — odrzekła cicho, po czym ruszyła naprzód, w stronę mieszkania Tayi. Fal już nie próbował jej gonić, zatrzymywać. Rozumiał. I to było jedną z jego wspaniałych cech — potrafił zrozumieć. A może po prostu dobrze ją znał. Możliwe, nawet bardzo.

Czarnowłosa chciałaby myśleć już tylko o papierach, które powinna dostarczyć Oskarowi jak najszybciej. Nie miałaby jednak siły jeszcze raz tego samego dnia się tam udawać, widzieć się z Attylą. Taya zapewne nie będzie zadowolona z tego pomysły, z pewnością będzie protestować, ale to ona tam pójdzie i odniesie je osobiście Je może powiedzieć co zaszło. I też zrozumie. Zrozumie, nie będzie zadawała żadnych pytań, po prostu tan pójdzie. Hekatę ją znała. A ona znała Hekate.

Uprzedni dzień kończył się bardzo powoli. Nastopny zaczyna się jeszcze wolniej.

__________________________________________

Wybaczcie mi za wszelkie błędy, ale przy sprawdzaniu tego odcinka słuchałam piosenek Huntera, co mnie bardzo skutecznie wyrywało ze skupienia, a nawet więcej  - kazało mi się skupić na tej iście boskiej muzyce. Może będzie tych błędów sporo, może nie będzie ich w ogóle, nie wiem. W każdym razie jeszcze raz przepraszam.

No i oczywiście wesołych świąt Wam życzę, spełnienia marzeń, wszystkiego, co najlepsze :)