00. Prolog

N

Na tym świecie jest tylko kilka pewnych rzeczy.

Śmierć, podatki, to, że wszystko stale się zmienia oraz fakt, iż nie wszystko jest pewne.

Jak więc reagują ludzie, gdy usłyszą o siłach nadprzyrodzonych? Jedni będą zafascynowani, inni zaśmieją się pod nosem, jeszcze inni będą się nad tym długo zastanawiać. Mimo to każdemu jednak w głębi duszy będzie coś podpowiadało, iż to wszystko to stek bzdur. Nie wzięli oni jednak czegoś jakże istotnego pod uwagę.

Bowiem istnieje coś, co jest niezniszczalne. Niezależne od nikogo i niczego. Nie jest Bogiem, nie jest czymś wymyślonym, jest tu i włada wszystkimi istnieniami.

To Czas.

Siła najpotężniejsza, często nawet nie brana pod uwagę, choć tak naprawdę odpowiedzialna za wszystko. Jednak pewne osoby niestety o tym nie wiedziały. Prawdopodobnie, gdyby było inaczej, wszystko uległoby zmianie.

Niestety, zorientowali się dopiero wówczas, gdy było już za późno.

Czas jednak połączył te kilka osób, jakże ważnych w tej całej historii. Niektórzy w ogóle się wcześniej nie znali, inni tylko o sobie słyszeli a jeszcze inni znali się doskonale bardzo długo. I również czas sprawił, iż każda z tych osób chwyciła kartkę, telefon lub usiadła przed komputerem, by wylać z siebie to, co dręczyło ich dusze, jeszcze tak niewinne…

Wobec tego cztery osoby napisały tak:

„(...)więc sądzę, że już niebawem będzie gotowa. Ta machina ma w sobie wiele zagadek i sądzę, że nawet ja, jej stwórca, nie zdołam odkryć ich wszystkich, choćbym poświęcił na to całe swoje życie. Sporą część już przecież poświęciłem. Ale czuję, że nie będzie to obojętne i to nie tylko dla mnie, moja praca nie pójdzie na marne(...)”

„(...)zmęczenie, ale nie takie myśli powinny krążyć mi po głowie. Jednak ostatnio mam dziwne, nieuzasadnione niczym wrażenie, że najbliższe miesiące, ba, dalsze etapy w moim życiu, nie będą przeciętne. Od dawna czuję, że przede mną długa i wyboista droga wiodąca do wielkiego spełnienia. Tylko co owe znaczy?(...)”

„(...)zaczynam się martwić. Mam przecież powody. I znam przyczynę, ale czuję taką... bezsilność. Gdyby się dało cokolwiek zrobić, gdyby ta biedna, zbłąkana istota, jaką jest moja przyjaciółka, chciała coś ze sobą zrobić, rzucić to... Nie wiem, czy mogłabym zrozumieć, czemu tak postępuje. Mówię, że tak, że wiem, o co chodzi, ale tak naprawdę… czuję wstręt. I to mnie najbardziej przeraża(...)”

(...)przecież kto, jak kto, ale ja to wiem. Nikt nie jest w stanie ukarać mnie za to, co kiedyś zrobiłam bardziej, niż właśnie ja. I wie o tym tylko jedna osoba, choć przecież powinno wiedzieć o wiele więcej, tak musiało być. A nie jest. Bardzo często wracam do tego we wspomnieniach i wówczas pojawia się pytanie – a może wrócić? Spróbować to naprawić? Nie. Za dużo jest jeszcze niedoskonałości(...)”

Ciągłe pytania, udręki, wątpliwości… Nic dziwnego, że pewna osoba postanowiła poznać granice czasu, przyjrzeć się im bliżej i je przekroczyć…