29. Wiara i wątpliwości

Berlin wrzał.

Już za trzy dni cały kraj miał obserwować na żywo lub w telewizji jeden z największych festiwali w Europie: Tag-X-Schicksal. Był o tyle wyjątkowy, że organizowano go co kilka lat o bardzo różnych porach roku — data nigdy nie była taka sama. Jednak już od ponad miesiąca całe Niemcy żyły tylko tym wydarzeniem, co można było dostrzec niemal wszędzie: witryny sklepów przystrajane były w charakterystyczne niebieskie wstążki zdobione zielonymi koralikami, reklamy w telewizji nawiązywały do starego zwyczaju rozbicia trzech beczek piwa, zaś na targach ruszała sprzedaż spiczastych, żółto-białych czapeczek, które ubierały potem całe rodziny. Niektórzy nie bali się nawet powiedzieć, że Tag-X-Schicksal to taki niemiecki Sylwester. Było w tym ziarno prawdy: tak samo, jak podczas ostatniego dnia w roku, wszyscy ci, którzy tylko mogli, zbierali się z samego rana na Platz des Schicksals, gdzie uczestniczyli w zabawie do samego rana. A atrakcji było wiele: od koncertów wielu wspaniałych wykonawców przez konkursy z nagrodami po przepyszne jedzenie i picie. Każdy mógł znaleźć sobie coś dla siebie, a przybywały przecież całe rodziny. Pozostała reszta, która nie mogła przybyć, śledziła przebieg festiwalu w TV: toż to wstyd nie interesować się takim wydarzeniem!

Na trzy dni przed wydarzenie niemal wszystko zdawało się być gotowe. Jedynie robotnicy krążyli po placu, podłączając odpowiednie kabelki, sprawdzając oświetlenie i nagłośnienie, instalując efekty specjalne czy montując kolejne kilkanaście kamer, aby dodatkowo zadbać o bezpieczeństwo obecnego tam i jakże licznego tłumu. 

Roboty nie były dla nikogo żądną tajemnicą, toteż wielu zatrzymywało się przy ogrodzeniu, by popatrzeć, jak przygotowywano festiwal. Nieważne, czy był to zwykły spacer, wypad na zakupy czy droga do pracy, bowiem każdy choć na chwilę przystawał, by nacieszyć się wizją wielkiego szaleństwa, które miało nastąpić już tak niedługo. Zebrani wokół ludzie szeptali z podnieceniem, kto zostanie prowadzącym, jakie atrakcyjne nagrody będą czekały na zwycięzców licznych konkursów, czy też jacy wykonawcy wystąpią – wszystko to ukrywano aż do samego końca, trzymając Niemców w radosnym napięciu.

Wśród podekscytowanych gapiów pewna dwójka znacząco się wyróżniała. Obaj młodzi mężczyźni ze skupieniem obserwowali prace, jednak na ich twarzach nie dało się dostrzec nawet cienia uśmiechu. W zasadzie wyraz ich twarzy był nieodgadnięty. Tylko oczy zdradzały nastrój: lśnił w nich duży niepokój. Długo milczeli, aż w końcu jeden z nich, niższy, westchnął ciężko.

— Boisz się — odezwał się niespodziewanie wyższy mężczyzna. Jego czarne włosy niedbale opadały mu na brązowe oczy.

Georg nie odpowiedział. Zamiast tego wpatrywał się tępo w ludzi krzątających się po placu.

— Ja też — kontynuował Bill. Jakiś czas milczał, jak gdyby zbierając myśli. — Do tej pory nie mam pewności, czy to oby na pewno dobry pomysł. Boże, Georg! — jęknął niespodziewanie, spoglądając panicznym wzrokiem na przyjaciela. — Chcę uśpić mojego brata bliźniaka, by nie przyszedł na Tag-X-Schicksal, bo podejrzewam, że może zrobić coś bardzo głupiego! Powinienem mu ufać, rozumiesz? Ufać!

— Po tym wszystkim, co stało się do tej pory, i tak uważam, że jesteś bardzo cierpliwy — mruknął Georg, wciąż nie patrząc w stronę Billa. — Tu nie chodzi o zaufanie. Nie myśl, że przestaniesz być dobrym, kochającym braciszkiem tylko dlatego, że dasz mu szlaban na wychodzenie z domu. Bez względu na to, jakich środków użyjesz. Boisz się o niego. Starasz się mu pomóc. To zrozumiałe.

Choć Kaulitz w głębi ducha był mu wdzięczny za te słowa, nie podziękował. Zamiast tego sprawiał wrażenie, jakby tego nie usłyszał: wciąż dręczyło go jedno pytanie.

— Nie pomagasz Tomowi, tylko Hekate, prawda? — Choć znał odpowiedź, pragnął usłyszeć ją z ust Georga. Jednocześnie bał się tej chwili: nie potrafił zrozumieć, jak to się stało, że kobieta, która wtargnęła do ich świata zaledwie kilka miesięcy temu, była ważniejsza od kogoś, z kim przyjaźnił się od lat.

Listing wciąż nie odwracał wzroku. Zastanowił się chwilę, po czym nabrał powietrza do płuc i odpowiedział pewnie:

— Tom to mój przyjaciel. Jednak wiesz dobrze, że nigdy nie wybaczę mu tego, co zrobił. Nie martw się, to nie żaden rodzaj niechęci. To po prostu pamięć.

— Pamięć — prychnął, nie mogąc się powstrzymać.

Georg poczuł, jak wzbierała w nim złość. Naprawdę rozumiał Billa: po czyjej miał stać stronie, jak nie swojego najbliższego krewnego? Problem tkwił w tym, że młodszy Kaulitz coraz mniej starał się zrozumieć całą resztę. A może oni wszyscy już się w niej pogubili — gdyby się mylił, wszyscy ci, którzy zostali w konflikt wmieszani, nie podzieliliby się na dwa wrogie sobie obozy. Jeszcze jakiś czas temu Georg nie był pewien, co miał robić. Sam nie wiedział, jak to się stało, że tak nagle zdał sobie sprawę, że jest pewien, po której stronie stoi. Jakieś wydarzenie musiało o tym zadecydować, a on zorientował się dopiero teraz…

Kiedy o tym myślał, przypomniało mu się zdarzenie sprzed dwóch tygodni. Choć Tom nie miał nic wspólnego z kłótnią Hekate i Attyli (a przynajmniej miał taką nadzieję), to był gotów go o wszystko oskarżyć i żądać, by zrobił co w jego mocy, aby cała napięta sytuacja uległa poprawie. Co prawda uległa, ale nie takiego rozwiązania się spodziewał.

Jak gdyby czytając w jego myślach, Bill niespodziewanie zabrał głos.

— A więc nici ze ślubu? — zapytał dziwnie beznamiętnym głosem.

Tym razem Georg nie mógł się powstrzymać i odwrócił się w stronę przyjaciela. Kaulitz spoglądał niewidzącym wzrokiem przed siebie. I choć nie widział uśmiechu na jego twarzy, wydawało mu się, że wyczuł w tym pytaniu nutkę kpiny. Po raz kolejny tego dnia po jego ciele rozlała się fala gorąca, jednak tym razem złość momentalnie przeszła, bowiem Listingowi przyszło na myśl, że może przesadzał: był przewrażliwiony, potrzebował odpoczynku. Bo jak tak dalej pójdzie, wszędzie będzie dostrzegał zdrady, spiski i ironię.

— Nici — potwierdził, wzdychając ciężko. — Ale… może i lepiej się stało? Muszą odpocząć, przemyśleć sytuację.

— Może kiedyś jeszcze do siebie wrócą — zagadnął Bill.

— Nie wrócą! — zaperzył się Georg. — Nawet się nie rozstali, więc jak mają się zejść? Przełożyli tylko datę ślubu na czas nieokreślony, to jeszcze nie kryzys!

— Jeszcze nie… — mruknął, po czym odwrócił się i odszedł. A Georg miał ochotę rzucić się na niego i go udusić, ale zamiast tego zastanawiał się, co stało za tak drastyczną zmianą nastawienia. Wcześniej był raczej przestraszony tym, co się wokół niego działo i starał się to powstrzymać. A teraz…

„Teraz zachowuje się tak, jakby chciał Tomowi pomóc w tym, co knuje. A przecież Tom na pewno coś wymyślił”, pomyślał i, ku jego własnemu zaskoczeniu, ta myśl przeraziła go nie na żarty. Błyskawicznie wyjął komórkę z wewnętrznej kieszeni skórzanej kurtki i wybrał odpowiedni numer. Zdawał sobie sprawę, że pewnie przesadzał, ale ostatnio działo się zbyt wiele dziwnych rzeczy, żeby ignorować nawet tak błahe sygnały.

***

Tamtego dnia Tom po raz pierwszy od bardzo dawna spojrzał na pewne sprawy nieco inaczej.

Wracał właśnie od Diggera Quldera. Wokół tego niemieckiego bogacza roztaczała się aura tajemnicy i w zasadzie niewiele o nim wiedziano. Jedni mówili, że to złodziej i oszust, inni, że miał coś wspólnego z mafią. Większość jednak w ogóle się nim nie przejmowała, bowiem pan Qulder nieczęsto pojawiał się na wszelkich uroczystościach czy wydarzeniach, które zazwyczaj gościły takich jak on. Niektórzy nawet zapominali, że w Berlinie żył ktoś taki. Czasami tylko z zazdrością spoglądali na jego olbrzymi i tak samo piękny dom marząc o tym, by  przyszłości dorobić się choćby namiastki tego, co osiągnął Qulder. Nieważne, w jaki sposób, choć gdyby ludzie znali prawdę, pewnie niejednemu włos zjeżyłby się na karku.

Tom znał drobną część prawdy, którą pozwolono mu poznać. W inny wypadu zwróciłby się ze swoim problemem do kogo innego, jednak interesy z Qulderem były bardzo wygodne. Wygodne, ale nieprzyjemne. Milioner często podczas rozmów zasypywał go swoimi filozoficznymi myślami, zazwyczaj w ogóle niezwiązanymi z tematem, albo obdarowywał go różnymi radami. Jedynie poprawki jego planu, jakże liczne, przyjmował z wdzięcznością — nie czuł się urażony tym, że ktoś śmiał kwestionować jego pomysły, bowiem zleżało mu jedynie na tym, by wszystko przebiegło sprawnie. Poza tym najważniejszy był efekt, a nie droga, którą ku niemu podąży.

Tamtego dnia Qulder był czymś mocno zdenerwowany i wcale nie starał się tego okrywać. Przez cały czas przywoływał swoich kolejnych „braci”, jak zwykł ich nazywać, szepcząc im do ucha kolejne komendy. Ci tylko kiwali głowami i znikali na długie godziny. Jednak Tom nawet nie próbował dopytywać, o co chodziło — wolał się nie narażać. Przez te kilka tygodni współpracy z milionerem nauczył się, że największym błędem popełnionym w stosunku do niego była zbyt duża wścibskość. Im mniej pytań, tym lepiej. Nie odezwał się nawet wtedy, kiedy Qulder ze śmiertelnie poważną miną warknął, żeby Kaulitz lepiej miał w zanadrzu plan B. Słowa te bardzo go zaniepokoiły, a jednak silniejsze było przeczucie, że nie powinien tego robić, choćby na wszelki wypadek: za cztery dni będzie po wszystkim i wreszcie uzyska spokój ducha.

 Jednak właśnie wtedy, kiedy wracał do domu, ten spokój został zaburzony. A przyczyna była tak prozaiczna, że aż śmieszna. Wszystkiemu winien był najzwyklejszy w świecie plac zabaw. W Berlinie było takich całe mnóstwo, mijał je codziennie, a jednak właśnie ten jeden sprawił, że targnął nim pewien impuls. Kiedy tak stanął i zaczął wpatrywać się w te wszystkie biegając i wrzeszczące małe dzieci, coś kazało mu podejść bliżej. Usiadł na pobliskiej ławce, sztywny jak struna. Dobrze pamiętał, jak tak samo bawił się ze swoim małym braciszkiem. Wówczas godziny uciekły błyskawicznie i zanim się obejrzeli, mama już wołała ich do domu. Pamiętał, jak snuli wielkie plany na przyszłość, pamiętał, jak marzyli… Gdzie to wszystko uciekło?, pytał w myślach samego siebie. Dlaczego nie byli już tak beztroscy, weseli, pełni życia, optymizmu… Bo dojrzeli, bo są dorośli? Tom nie mógł w to uwierzyć. Nie wiedział, co ich tak zmieniło, nie doszukiwał się tego w karierze muzyka, gdyż miał przeczucie, że to jeszcze nie to… Coś im umknęło, coś przeoczyli. Nagle przyszła mu do głowy myśl, że to, co ostatnio działo się z nim, było największym dowodem na to, jak bardzo się zmienili.

Robię to tylko dla niego!, powtarzał uparcie w myślach. Ponoć kłamstwo powtarzane tysiąc razy staje się prawdą. W takim razie to już powinien być niepodważalny fakt. Zabawne: choć był starszy jedynie o dziesięć minut, czuł się odpowiedzialny za Billa, jak gdyby wciąż był małym chłopcem, który nie potrafi się sam obronić przed złem tego świata. Ale on naprawdę robił to wszystko tylko dla swojego brata. Cel uświęca środki czyż nie? Tak więc nieważne, jak to zrobi, byleby tylko Bill był bezpieczny. Pewnego dnia Bill mu za to podziękuje, był tego pewien.

Kiedy tak siedział na ławce, nie potrafiąc się rozluźnić, jego spojrzenie padło na małego chłopca, może ośmioletniego. Był chudy i blady, czarne włosy sięgające brody smętnie opadały mu na jego przymknięte oczy. Siedział na huśtawce, delikatnie się na niej kołysząc. Zdawał się nie dostrzegać nikogo wokół, czasami nawet wyglądał tak, jakby zasnął. Zaintrygowany tym widokiem Tom, jak w transie, podniósł się, po czym wolnym krokiem podszedł do chłopca. W pewnym momencie pojawiła się obawa, że malec przestraszy się nieznajomego i ucieknie, a, ku zaskoczeniu Toma, bardzo mu zależało na tym, by jednak tego uniknąć. Kiedy już zbliżał się do huśtawki, chłopiec podniósł głowę. Przyjrzał się Tomowi obojętnym wzrokiem, po czym wbił spojrzenie w swoje tenisówki.

— Cześć, mały — zagadnął, uśmiechając się delikatnie. Chłopczyk raz jeszcze przyjrzał się Tomowi, który przykucnął przy huśtawce. Tym razem w jego szarych oczach błyszczała ciekawość. — Jak się masz?

Malec nie odpowiedział: zachowywał się tak, jakby w ogóle pytania nie dosłyszał. Mimo to Tom nie zmieszał się ani trochę, przeciwnie: towarzystwo jego młodego kompana sprawiało mu radość i ulgę.

— Dlaczego nie bawisz się z innymi dziećmi? — Nie uzyskawszy odpowiedzi Kaulitz w dalszym ciągu się nie zrażał. — Jestem Tom — przedstawił się pogodnie. — A ty?

— Zack!

Odpowiedź przyszła tak niespodziewanie, że Tom nie wiedział w pierwszej chwili, co się działo. Najpierw spojrzał na chłopca, który patrzył teraz przed siebie szeroko otwartymi oczami, a następnie zerknął w tamtą stronę. I wprost nie mógł uwierzyć w to, co właśnie ujrzał. Ku nim pędziła wysoka młoda kobieta o burzy gęstych, brązowych, falowanych włosów. W jej intensywnie zielonych oczach błyszczał niepokój, a pełne, różane usta wykrzywiły się w grymasie niezadowolenia. Kiedy obejrzała dokładnie chłopca upewniając się, że nic mu nie jest, kobieta skierowała spojrzenie na niego. A wówczas Kaulitz poczuł się tak, jakby gwałtownie jego wnętrzności zmieniły pozycję.

— Co pan robi?! — zawołała sfrustrowana. — Czego pan chce od mojego brata?

Tom, choć w zasadzie o tym nie myślał, mimowolnie odetchnął ulgą: a więc to nie był jej syn, a jedynie brat. Zaraz potem przypomniał sobie treść pytania i z przerażeniem stwierdził, że nie wiedział, co powiedzieć.

— Yhm… zobaczyłem, że mały nie bawi się z innymi, siedzi sam, więc pomyślałem, że może porozmawiam z nim pocieszę…

— On nie potrzebuje pociechy od obcych — fuknęła, klękając przy chłopcu. Wciąż wyglądała na niespokojna, jakby nie dawała wiary, że Tom nie zrobił mu nic złego.

A jednak Tom jakby nie przejmował się jej złością, wciąż był pod wrażeniem jej osoby. Naprawdę ją widział, stała, a raczej klęczała tuż przed nim! Żywa istota, z krwi i kości, tak samo piękna, jak poprzednim razem, kiedy ją widział. A właśnie, przecież ujrzał ją już raz, jednak wówczas szybko uciekła… Nie wiedział czemu i gdzie, jednak wyglądała na bardzo zmartwioną, co wielce zaniepokoiło Toma. Jednak potem wydarzyło się coś, co zawładnęło całym jego światem i kazało zapomnieć o tej kobiecie. Na drodze jego szczęścia stanęła Hekate i wizja, którą ujrzał w machinie Gartha. Ale niebawem ten problem będzie rozwiązany, myślał gorączkowo. Wtedy spokojnie będzie mógł zająć się planami wobec niej…

Wobec Rivii Mickenz, jego przyszłej drugiej połówki.

Ale czy na pewno?

— Przepraszam — wyznał szczerze. Tom wyprostował się; niepewność i nerwowość zupełnie zniknęła, a na ich miejsce pojawiła się jego dawna pewność siebie, acz nie tak bezczelna, jak czasami, kiedy podrywał jakieś panny. Kaulitz popatrzył w jej zielone, duże, teraz zmrużone podejrzliwie oczy. Zupełnie nagle poczuł, że powinien jej powiedzieć prawdę, a nawet więcej — to, co czuł, a czego nie wyjawił nikomu, nawet sobie. — Masz rację, nie powinienem straszyć twojego brata, w końcu jestem nieznajomym. Rozumiem, że mogłaś pomyśleć, że jestem złym człowiekiem, sam pewnie bym tak pomyślał, gdybym był na twoim miejscu.

Tom zamilkł na moment. Z radością stwierdził, że Rivia również milczała, przestała go atakować. Wpatrywała się w niego z zaskoczeniem i swego rodzaju podziwem wymalowanym na twarzy. A jednak mężczyzna nie mógł wymusić nawet słabego uśmiechu — coś go blokowało, lecz nie wiedział dokładnie, co. Po prostu jego serce obciążone było czymś bardzo nieprzyjemnym, czymś, co pojawiło się niedawno. Potrzebował chwili w samotności, by dojść do tego, co odbierało mu radość z rozmowy z Rivią. Mimo to czuł, że powinien mówić dalej.

— Spacerowałem tymi uliczkami, rozmyślając o bardzo wielu rzeczach. Już dawno nie byłem na żadnym spacerze,  już dawno nie zanurzyłem się w swoich myślach tak głęboko, jak dziś — recytował Tom niczym robot. Co jakiś czas błądził wzrokiem po otoczeniu, przez co czasami miało się wrażenie, że prowadził monolog. Zdawać by się mogło, że wyrzucał z siebie wszystko, co tak długo w sobie tłumił. I tak rzeczywiście było. — Zastanawiałem się, kim tak właściwie jestem… Chyba każdy ma czasem wątpliwości, nie wie, czy postępuje słusznie, czy wybiera prawidłowe ścieżki. Ja jestem w podobnej sytuacji: zdaje mi się, że chcę ratować swoich bliskich, a to przecież wartość największa, coś najcenniejszego w naszym życiu. A jednak nie wiem, czy rzeczywiście cel uświęca środki. Bo jeśli nie, być może jednak będę złym człowiekiem. Nie chciałbym tego, jednak czasami sytuacja nas do tego zmusza. I kiedy tak nad tym rozmyślałem… kiedy o tym rozmyślałem, zobaczyłem twojego brata. I pomyślałem, że w jakiejś części jest taki, jak ja. Obudził we mnie wiele wspomnieć, skłonił do rozmyślań. Kiedy go zobaczyłem samotnego, z dala od innych kolegów, pomyślałem, że jest tak samotny jak ja. Na szczęście się myliłem — Tom spojrzał na Rivię — bo ma ciebie.

Kaulitz uśmiechnął się delikatnie, jednak ciernie wciąż kłuły go w serce, a każde wyrzucone z siebie słowo wbijało kolejny kolec. A jednak być może pod wpływem wrażenia, jakie wywarła na nim Rivia, nie potrafił się skupić i zlokalizować przyczyny wewnętrznego bólu. Co mogło być ważniejsze od spotkania Rivii? Od rozmowy z nią?

Kobieta z ciekawością wpatrywała się w Kaulitza, mechanicznym ruchem gładząc chłopca po głowie. Zack zdawał się zupełnie nie przejmować zaistniałą sytuacją — chwyciwszy znaleziony wcześniej patyk malował najróżniejsze wzroki na pisaku. Tom zerknął na nie przelotnie: nie wyglądały zwyczajnie, mężczyzna bez trudu rozpoznawał poszczególne kształty. Widząc jego zainteresowanie Rivia uśmiechnęła się pod nosem.

— Zack przepięknie rysuje, chociaż ma dopiero jedenaście lat — odpowiedziała, z czułością spoglądając na malca.

Jedenaście?, pomyślał zaskoczony. Chłopiec jego zdaniem wyglądał na o wiele młodszego.

— Hm, przepraszam, że tak na pana nakrzyczałam — powiedziała nieco łagodniej. — Do widzenia. Zack, choć już.

Chwyciła chłopczyka za rękę, a ten bez słowa ruszył za nią. Tom długi czas obserwował, jak się oddalali. W głowie mu huczało: znalazł ją, naprawdę ją znalazł! Miał też nadzieję, że częściej pojawiali się w tym parku; Tom obiecał sobie, że każdego dnia mniej więcej o tej porze będzie tu zaglądał w nadziei, że znowu ich spotka. Będzie chciał też nawiązać bliższy kontakt z jednym i drugim: nie wiedzieć skąd i czemu, ale polubił Zacka, choć zdołał porozmawiać z nim zaledwie krótką chwilę. A więc jednak istnieje przeznaczenie pomyślał, sam jakby zaskoczony tą myślą.

Wciąż niezwykle podekscytowany wyciągnął z kieszeni spodni telefon i wykręcił numer pierwszej osoby, o jakiej pomyślał. Jeden sygnał, drugi, trzeci, a on wciąż nie odbierał. Tom zaczął się denerwować: jak mogło go nie być przy telefonie w tak ważnej chwili?! W nerwowym oczekiwaniu przestępował z nogi na nogę — już dawno się tak nie stresował. Ale właściwie… co to za stres? To, co czuł, było z całą pewnością szczęściem, uniesieniem, ulgą. Już dawno nie czuł się tak lekko — zupełnie jakby z jego pleców zdjęto ogromny ciężar. Kiedy tak czekał, aż Garth odbierze, naszła go pewna myśl. Cóż to za paradoks: ten sam ciężar, który niedawno tak go gnębił, teraz został zdjęty, a wydawać by się mogło, że nosił go przez ostatnie kilka tygodni.

„Właściwe jest ludzkiej naturze nienawidzić tego, kogo się skrzywdziło”… Kiedyś usłyszał ten cytat od Billa, kiedy to jego brat przeglądał sobie od niechcenia książkę z aforyzmami. To jedno zdanie zapadło mu w pamięć, choć nie spodziewał się, że kiedykolwiek będzie dotyczyło jego. A jednak taka właśnie była prawda. To on skrzywdził Hekate, ale…

Ale wkrótce to ona miała skrzywdzić jego.

Nawet nie zauważył, kiedy Garth odebrał telefon. Nie wiedział, od kiedy mężczyzna się dopytywał, czy ktokolwiek był po drugiej stronie słuchawki i czy się w końcu odezwie. Zresztą małe to miało dla niego znaczenie, bowiem Tom nagle zwątpił w sens tej rozmowy. Zastanawiał się nawet, czy by się nie rozłączyć, ale tak samo nagle, jak poprzednie zwątpienie, nawiedziła go myśl, że może i dobrze, że postanowił zadzwonić. Może tak miało być…

— Spotkałem ją — wyrzucił z siebie jednym tchem, tępo wpatrując się w przestrzeń.

— Miło, żeś się w końcu odezwał — warknął niezadowolony Garth. — A teraz, z łaski swojej, możesz mi wyjaśnić, o kogo chodzi?

— O Rivię — odparł cicho, wciąż jakby mechanicznie odpowiadając na kolejne pytania. Nie było w głosie Toma żadnych emocji, zaś twarz wyglądała jak wykonana z marmuru maska: twarda, zimna, pozbawiona uczuć. — Spotkałem ją w parku. Ją i jej brata.

— No to świetnie! — zawołał mało entuzjastycznie. — Wyciągnąłeś numer?

Nie wiedzieć, dlaczego, Tom poczuł się urażony tym pytaniem.

— Rozmawiałem z nią tylko raz! Poza tym… ona nie zna nawet mojego imienia…

Garth prychnął, jednak słychać było, jak po cichu chichocze.

— No to ładna mi rozmowa! Ale lepsze to niż nic. Mam szczerą nadzieję, że jak najszybciej poznasz ją bliżej.

— Dlaczego?

— Może chociaż ona doprowadzi cię do porządku, skoro nikt inny, nie wyłączając Billa, tego nie potrafi.

Kaulitz poczuł, jak mocniej zabiło mu serce. Powoli zaczynała go męczyć ta rozmowa. Czym prędzej więc wymruczał jakieś pożegnanie, po czym się rozłączył. Czas jakiś stał niemal bez ruchu, w dalszym ciągu wpatrując się w drzewa niewidzącym wzrokiem. Dopiero po dłuższej chwili drgnął, zmierzając w stronę domu. Paradoksalnie była to jedna z najdłuższych dróg, jakie ostatnio przebył, bowiem w głowie pojawiło się mnóstwo myśli, a nieprzyjemne kłucie w sercu znowu dało o sobie znać.

Zastanowił się nad tym, co powiedział Rivii. „ A jednak nie wiem, czy rzeczywiście cel uświęca środki. Bo jeśli nie, być może jednak będę złym człowiekiem” — to jego słowa. Co doprowadziło do tego, że odważył się wypowiedzieć je na głos? Może to waśnie ona tak na niego działała? Może Garth miał rację, że to właśnie ta kobieta będzie tą, która przywróci tego dobrego, starego Toma. Dobrego. Spójrzmy prawdzie w oczy, teraz nie mogę się takim nazwać, pomyślał ponuro. A może to nie Rivia, a najzwyklejsze w świecie wyrzuty sumienia? Prędzej czy później musiały się pojawić, to było nieuniknione.

Kiedy tak nad tym rozmyślał, tamten dzień po raz kolejny podsunął mu dowód na to, że nie istnieją przypadki, a jedynie przeznaczenie. Niedaleko wyjścia z parku, na jednej z ławek, samotnie siedziała Hekate. Głowę miała spuszczoną, jej gęste, czarne, rozmierzwione włosy niczym kotara zasłaniały twarz. Tom mimowolnie stanął; coś mu podpowiadało, że lepiej będzie, jeśli go nie zauważy. Kiedy kobieta drgnęła, Kaulitz uskoczył w bok, kryjąc się za jednym z drzew. Hekate rozejrzała się po okolicy, a zaraz potem rozłożyła się wygodnie na ławce, wpatrując się przed siebie. Wyglądała na zamyśloną i chyba zmartwioną — Tom, z przyczyn oczywistych, nie widywał jej często, ale zdawało mu się, że była nieco bledsza niż zazwyczaj. Czy ktoś taki naprawdę był zdolny do popełnienia tak okrutnego czynu? Poza tym… Bill wspominał, że Hekate nie zamierzała się na nim mścić, bardziej zależało jej na tym, by wszystko poszło w niepamięć i aby mogła się zająć swoimi, nieznanymi Tomowi problemami.

Kaulitz zaklął pod nosem. Oto wydarzyło się coś, czego obawiał się od tak dawna, co już wcześniej dawało sygnały, które Tom uparcie ignorował — zaczynał mieć wątpliwości, czy oby zamierzał postąpić słusznie. Tag-X-Schicksal rozpoczynał się już za trzy dni — to bardzo mało czasu. A więc jeśli chciał zmienić decyzję, a przynajmniej spróbować dowiedzieć się, czy robił dobrze, musiał działać natychmiast.

I zadziałał. Błyskawicznie wyjął komórkę i wybrał ten sam numer, co poprzednio.

— Garth! — krzyknął poddenerwowany Tom. — Musisz mi pomóc!

— A nie można było wcześniej? — zapytał nieco opryskliwym tonem, jednak Tom to zignorował.

— Musisz mi jeszcze raz pokazać tę wizję, którą niechcący zobaczyłem na tej twojej cholernej maszynie. Muszę się upewnić!

_____________________________________________

Kilka wyjaśnień:

1. Przerwa rekordowo długa - prawie cztery miesiące to jakaś tragedia. W zasadzie nie potrafię powiedzieć, czemu tak się stało, ale to fakt. Na szczęście już nadrobiłam. Zależało mi na tym, by dodać ten odcinek jak najszybciej, toteż przepraszam za błędy (w większości zapewne literówki);

2. Zapomniałam, jaki miał być punkt 2.;

3. A, wiem, jaki miał być poprzedni punkt: ten odcinek to kolejny zapychacz, ale na szczęście ostatni, Następny odcinek to właściwa akcja. Ach, ileż ja na to czekałam!

4. Jeden z powodów, przez które tak długo schodziło mi z odcinkiem, jest nowy blog. Możecie uznać mnie za głupią, nie ma sprawy, bowiem rzecz w tym, że zapewne ta historia nie wydaje się wam być zbytnio fascynująca. Trochę źle ją zaczęłam, a potem trzeba było pisać dalej. A jednak uwielbiam tę historię, może dlatego, że jako jedyna znam ją całą, nie wiem. Tak czy siak TUTAJ powstaje nowa wersja tego opowiadania, lepiej zaplanowana, lepiej napisana no i neutralna. Mniejszej lub większej zmianie uległa fabuła oraz niektórzy bohaterowie. Jak chcecie, to zaglądajcie, chociaż tego bloga będę kontynuowała, tego jestem pewna.

Tyle ode mnie. Pozdrawiam! :)