06. Same obawy

P

oduszka była tak miękka. Kołdra przyjemnie ogrzewała jej skulone ciało. Mogła wiecznie trwać w takim stanie.

Ach, jakże przyjemnie się jej spało.

Taya zmieniła pozycję, nadal nawet nie próbując wyrywać się z objęć Morfeusza. Budzik już dawno zaprzestał dzwonić — gdyby był żywą istotą, zapewne dyszałby teraz ciężko myśląc, że tej kobiety nic w świecie nie obudzi. Podjął się tego pewien mężczyzna, który stał nad jej łóżkiem i wpatrywał się swymi brązowymi oczyma na słodko drzemiącą białowłosą.

Nie był pewien, co powinien zrobić. Budzić ją? A może zostawić? Nie powinien był tu przychodzić, a i nachalny nie chciał być. W końcu jednak zdecydował się na delikatne poruszenie jej ramienia. Nie doczekał się jednak żadnej reakcji. Szturchnął ją nieco mocniej. Ta w odpowiedzi tylko podrapała się po głowie. Co robić, myślał...

— Taya — szepnął. — Taaaaya.

Zero reakcji. Cholera.

— Taya! — krzyknął głośniej.

Wreszcie, ku największej uldze mężczyzny, oczy dziewczyny powoli się otwierały. Wyglądała tak, jakby próbowała otrząsnąć się po tym, jak została zmuszona odkleić swoje powieki od siebie. W końcu jednak zaczęła go dostrzegać.

— Tom...? — pytała niewyraźnie. — A so ty tsu hobisz?

— Niepokoiłem się — wyznał. — Zaraz masz rozmowę, a ty nic. Czekałem na ciebie pod biurem, ale jak nie przychodziłaś, to pomyślałem, że wpadnę i sprawdzę, co jest...

— Która ghozina? — wyjęczała niewyraźnie.

— No... — mruczał niepewnie — pół do jedenastej. Dochodzi. Pół do jedenastej...

— CO?!

Szybko oprzytomniała. Zerwała się z łóżka i w zadziwiającym tempie dorwała się do drzwi łazienki. Z pomieszczenia niejednokrotnie słychać było brzdęk tłuczonego szkła lub upadających przedmiotów, lecz w końcu, po jakichś pięciu minutach, szybko pobiegła do szafy, mrucząc cichutko, co ma na siebie włożyć. Podczas gdy ona wywalała z mebla mnóstwo ciuchów, ten zajrzał jej przez ramię.

— Może ta! — krzyknęła, przyglądając się uważnie białej, prostej koszuli.

— Lepiej nie — wtrącił Kaulitz, automatycznie poprawiając swoją szeroką, niebieską koszulę. — Na dworze jest strasznie ciepło. Słońca nie ma, ale za to straszna duchota. Będzie burza — dodał na koniec.

— I co z tego? — mruczała poirytowana.

— Spocisz się i będziesz brudna — pouczył. Taya spojrzała na niego dziwnie. — No co?

— Nie spocę się. I nie będę brudna — oznajmiła cierpko.

— No jak nie? Będziesz miała żółte plamy, a to...

— A skąd ty to wszystko wiesz? — zapytała zaskoczona.

— No przecież każdy wie, że na białym człowiek poci się na żółto!

Taya nie wytrzymał i wybuchła głośnym śmiechem. Zaś zdenerwowany i oburzony Tom pochylił się i wyciągnął z dna szafy jakąś czarną koszulę.

— Weź to — rzekł, rzucając jej ubranie. — Do tego jakaś spódnica, szpilki i możesz iść. Będę czekał pod biurem.

— Gnidy cię nie wyśledzą? — krzyknęła z łazienki, gdzie już się przebierała.

— Już jakieś widziałem — odkrzyknął, idąc w stronę wyjścia — ale ja często bywam w tamtym wieżowcu, więc aż tak się nie zdziwią. A, i znalazłem jakieś papiery wciśnięte do skrzynki na listy. Leżą na stole. Są trochę pomięte, ale od biedy ujdzie.

— Dzięki! — krzyknęła, a po jej tonie głosu można było usłyszeć, że nie była tym zbytnio zainteresowana. Przynajmniej na razie.

— Hm... — mruczał wysoki, przeraźliwie chudy, czarnowłosy mężczyzna siedzący za mahoniowym biurkiem i przeglądający delikatnie pogięte kartki. — Ma pani spore doświadczenie, przyznać to należy, pani Aremen.

Taya uśmiechnęła się szeroko, lecz zaraz po chwili się poprawiła; stonowała swój uśmiech — musiała bardzo uważać przy okazywaniu swoich emocji. Ten, choćby najsłabszy, nie trwał jednak długo.

— To jednak nie wystarczy — wyznał. — Pochodzi pani z dobrej rodziny. Ma pani niewątpliwie duże doświadczenie. Niech pani je udowodni.

— Oczywiście — odrzekła spokojnie. — Jak mam to zrobić?

Vierrer spojrzał na nią; na jego twarzy gościł dobrze jej już znany kpiący uśmieszek.

— Niech się pani domyśli! Jeśli chce pani tu pracować, musi pani pokazać, co pani potrafi. Proszę mi przygotować prezentację, w której zawrze pani wykonane przez siebie zdjęcia. Oczywiście niech wybierze sobie pani temat, tę kwestię pozostawiam pani do wyboru. Chcę ją widzieć za tydzień, dokładnie o tej samej godzinie i w tym miejscu. — Na moment umilkł, by za chwilę zapytać: — Ma pani jakieś pytania?

— Owszem — odpowiedziała. — Gdybym oddała tę prezentację i uzyskałabym pozytywną opinię, co by z tego wynikało?

— Zatrudniłbym panią na okres próbny — byłby to miesiąc na stanowisku asystentki jednego z naszych fotografów w dziedzinie krajobrazów. Napisała pani, że kochana pani przyrodę. Powinna się więc pani nadać. O ile oczywiście się tu pani dostanie. — Nagle Vierrer wstał. — To wszystko. — Taya również wstała. Starając się nie spuszczać z niego wzroku pozbierała swoje rzeczy i udała się do wyjścia.

— Do widzenia — zawołała, zbliżając się już do drzwi. Nie uzyskała jednak odpowiedzi.

— To trzeba olać! — krzyczał Tom, gdy razem siedzieli przy jednym ze stolików w restauracji umieszczonej na trzecim piętrze. — Wiesz, mam pomysł. Zorganizujemy imprezę!

Taya natychmiast się skrzywiła.

— Daj spokój — rzekł, nie pozwalając jej dojść do słowa. — Znam genialny lokal, nikt nieproszony nie wejdzie. To będzie zamknięty krąg, poznam cię z chłopakami z zespołu, jeszcze ich nie znasz, a powinnaś już dawno. Oczywiście ty też zaprosisz kilku swoich przyjaciół, ale prosiłbym cię o to, by byli to zaufani znajomi. Wiesz, o co mi chodzi — szeptał — sytuacja tego wymaga. Ale mam nadzieję, że jak już zaprosisz tę... wariatkę, to nie będę jej tam widywał zbyt często.

Gdy już miała pewność, że nie odezwie się ani słowem, sama zaczęła wreszcie mówić to, co jej leżało na duszy.

— Tom, ja nie znam cię za dobrze... Nie wiem, czy mogę ci ufać.

— A kiedy trafi się lepsza okazja na zapoznanie, jak nie na imprezie? Nie martw się — pocieszał, uśmiechając się szeroko. Na sam widok sama delikatnie się uśmiechnęła. — Będzie dobrze. Możesz mi zaufać, spokojnie.

Taya nadal była niepewna, lecz nie była w stanie mu odmówić. W końcu powiedziała:

— Dobra, niech będzie. Ale ty wszystko organizujesz, tak?

— Juhuuu! — wrzasnął radośnie Tom, niczym małe dziecko. — Dobra, to poczekaj.

Wyjął maleńkie urządzenie, a już po chwili przykładał je sobie do ucha. I czekał. Nagle jakby się ożywił i zaczął mówić:

— Halo? No nie zgadniesz! A tobie co...? — Przez chwilę nic nie mówił, marszczył tylko czoło. Trwało to jednak tylko chwilę. — Ok, nie gadaj już tyle. Słuchaj, szykuje się impreza. Musisz mi pomóc. No tak, ty! A... — Przez chwilę nie wiedział, co odpowiedzieć. — A wiesz, moja znajoma znalazła pracę, a wiesz dobrze, że każda okazja na świętowanie jest dobra. Nie znasz jej — burczał zniecierpliwiony — bo... nieważne. Poznasz ją na imprezie. Hagen i Gustav też. Tylko wiesz, co masz zrobić? — Nagle Tom uśmiechnął się szeroko. — No! I to chciałem usłyszeć! Dobra, to trzymaj się! — Po tych słowach zakończył telefoniczną rozmowę, by po chwili zwrócić się do Tayi: — Dobra, wszystko załatwione.

— Z kim rozmawiałeś? — zapytała zaciekawiona.

— Z moim małym braciszkiem — wyznał. — On wszystko załatwi. — Po tych słowach uśmiechnął się chytrze. — Przygotuj się na wielkie wydarzenie.

— Już się boję — powiedziała, uśmiechając się słabo. Kaulitz uznał to za żart, lecz Taya mówiła całkowicie szczerze. — A poza tym... muszę już iść — mruknęła, wstając.

— Dlaczego? Tak szybko? — pytał zmartwiony, również wstając.

— Mam kilka rzeczy do załatwienia — skłamała.

— No dobra... masz mój numer? — upewnił się. — Dobrze. To ja ci dam znać w sprawie imprezy, podejrzewam, że będzie ona dość szybko. Nie martw się o nic, lokal też będzie dobrze ukryty, dyskretny. Nikt cię nie podejrzy. Nas zresztą też nie.

Taya kiwnęła tylko głową i udała się w stronę wyjścia, nawet nie odwracając się w stronę Toma, by podziękować i się pożegnać. Zamiast tego spuściła wzrok, pragnąc ukryć swoją twarz w swoich białych włosach, jakimś magicznym sposobem znaleźć się w domu, zaparzyć sobie herbatę z suszonej pokrzywy mimo tak upalnego dnia i do jego samiutkiego końca nie wynurzać nawet kawałka nosa zza drzwi. Sama dokładnie nie wiedziała, co na nią tak działało. I, szczerze powiedziawszy, nieco ją to martwiło.

Z torby wyjęła swój telefon komórkowy i wpisała najczęściej wybierany numer. Jego właścicielka odebrała po czterech sygnałach.

— I jak tam w pracy? Kiedy zaczynasz? — zapytała wesoło Hekate.

— Skąd ty...

— Domyśliłam się. Ale nie sądzę, byś dzwoniła, by się chwalić.

— I masz rację.

— Więc o co chodzi? — spytała nieco podejrzliwie.

Taya nabrała powietrza do płuc, by później wyrecytować jednym tchem:

— Kaulitzzaprosiłmnienaimprezęzorganizowanązokazjidostaniapracy.Maszzemnąpójść.

Chwila ciszy w słuchawce, by po chwili Hekate zapiszczała:

— Że co, proszę ja ciebie?!

Białowłosa przymknęła powieki, czując narastające zmęczenie zaistniałą sytuacją.

— Ten Kaulitz, to jest ten, którego mało nie zwaliłaś z krzesła, zaprosił mnie na imprezę.

— Nigdzie nie pójdziesz! — krzyknęła natychmiast.

— Nie martw się. To znaczy pociesz mnie. Bo ja się martwię. Pójdziesz ze mną, dobrze?

— Hm... — Heki zastanawiała się kilka sekund, po czym rzekła: — Zgoda. Ale nigdzie nie wychodzisz beze mnie, nic nie mówisz bez uzgodnienia ze mną, nic nie jesz ani nie pijesz bez mojego pozwolenia, nie oddychasz, jeśli ci nie...

— Jasne, nie ma sprawy — przerwała wykład czarnowłosej na temat tego, co jej wolno, a czego nie wolno. Niewątpliwie były to zwyczajne żarty. — Dzięki — wyszeptała całkowicie szczerze.

— Drobiazg — odpowiedziała i się rozłączyła.

A Taya, nadal z komórką w dłoni, rozglądała się beznamiętnie po tętniącej życiem ulicy Berlina czując, jak to straszliwie jest być samym, niezdecydowanym, niepewnym. Męczyło ją to, chciała coś zrobić, ale nie wiedziała, co i jak. Rozglądając się wokół stwierdziła, że musi gdzieś pójść. Na początku myślał o własnym domu, ale jej wzrok zatrzymał się na stoisku z lodami. Tak, pomyślała, potrzebne mi są lody. Na uspokojenie.

— I uważasz, że ten złom działa? — pytał z wyraźny niedowierzaniem w głosie wysoki, czarnowłosy chłopak, przyglądając się uważnie wielkiemu monitorowi, który umieszczony był w samym centrum tej jednej, wielkiej machiny.

— Nie nazywaj tego złomem — warknął przez zaciśnięte zęby rozzłoszczony Garth.

— Przepraszam — mruknął wyraźnie nieprzekonany Bill. — A jak to udowodnisz?

— No właśnie — dodał swoje pięć groszy Georg — pokaż nam coś. Powiedz mi na przykład, co będzie na kolację. Zjadłbym coś, tak szczerze powiedziawszy...

Do ciasnego pomieszczenia wszedł Gustav, rozglądając się na wszystkie strony.

— Widział ktoś Toma?

— Nie, wyszedł — odpowiedział Bill. — Idę zapalić, zaraz wracam.

— Pewnie — mruknął sarkastycznie Georg — pokaż się, niech cię ktoś zauważy.

Ignorując jego zdanie na ten temat wokalista znanego niemieckiego zespołu wyszedł z pomieszczenia, dzięki czemu znalazł się w długim, oślepiająco białym korytarzu. Podążył za zielonymi strzałkami wymalowanymi na ścianie po lewej stronie, by w końcu znaleźć się na tyłach budynku, mając przed sobą błotnistą ścieżkę prowadzącą do widocznego kawałka zanieczyszczonego okropnie lasu.

Westchnął cicho, wyjmując z kieszeni paczkę swoich ulubionych dostawców nikotyny, która działała na niego kojąco. Włożył papierosa do ust podpalił jego koniec. Powoli delektował się tą trucizną, dumając. Ostatnimi czasy bardzo dziwnie się czuł. Przecież niczego mu nie brakowało, miał wszystko, o czym marzył.

A może jednak nie?

To, co najważniejsze rzeczywiście miał. Przyjaciół, brata. Zespół, rodzinę. Wszyscy go kochali, on kochał ich.

— Ja się chyba starzeję — mruknął, ale nie do siebie. Słyszał za sobą czyjeś kroki i doskonale wiedział, czyje.

— Takiej bzdury to ja już dawno nie słyszałem — śmiał się Tom.

— I co — byłeś u tej twojej...

— Tayi — uzupełnił. — No tak. A ty próbowałeś coś załatwić? Wiesz — w sprawie imprezy.

Bill zaprzeczył ruchem głowy. Nawet się nad tym jeszcze nie zastanawiał.

— Wiem, co cię boli — szepnął jego brat bliźniak — ale nie rozumiem tylko, dlaczego akurat teraz to w ciebie uderzyło. Wcześniej z tym żyłeś, a teraz?

Wokalista wzruszył ramionami.

— Ach, ta miłość — wzdychał Tom. — Dobrze, że ja nie mam takich problemów, jak ty...

— Chodźmy już — przerwał spięty Bill. — Może się dowiemy, co będzie na kolację.

— O czym ty znowu bredzisz?! — pisnął Tom.

— Nieważne. Po prostu chodź.

Połowę drogi przeszli w milczeniu. Billowi wcale nie spieszyło się, by rozpocząć rozmowę. Zaś Tom wyraźnie nie mógł wytrzymać. W końcu zagadnął:

— Ty, naprawdę sądzisz, że to może zadziałać? — spytał wielce zaciekawiony. — Bo wiesz, jeśli tak, to ta machina otwiera przed nami mnóstwo możliwości! Moglibyśmy wiedzieć wszystko! Jak długo przetrwa zespół, co robić, by trwał i trwał... Moglibyśmy posiąść wszelką wiedzę! Dlaczego ciebie to nie cieszy?! — Starszy Kaulitz był wyraźnie zirytowany brakiem zainteresowania ze strony swego młodszego brata.

— Bo są pewne wartości, najwalniejsze w życiu, Tom — wyjaśnił cierpliwe, po czym, zniknął za drzwiami pokoju 013.

— Pewne wartości, pewne wartości — mruczał, przedrzeźniając Billa. — Filozof się znalazł. — Po tych słowach dodał głośniej: — Ty lepiej martw się o imprezę! Chciałbym, by wszystko było gotowe do końca tego tygodnia.

I rozgadawszy się o przygotowaniach, rozsiadł się wygodnie na kanapie, zganiając przy okazji Georga, który przysiadywał sobie na poręczy. Gdy tern mroził go wzrokiem, przy okazji mrucząc coś pod nosem, Bill podkradł się go Gartha. Jeszcze długo się wahał, aż w końcu szepnął:

— W takim razie mówisz... mówisz, że mógłbyś sprawdzić... zobaczyć, jaka ona będzie...?

— Ty musisz być tego całkowicie pewien — odpowiedział równie cicho elektryk. — Póki co słyszę w twoim głosie ogromną niepewność.

— Boje się — wyznał. — Boję się, że to się nie sprawdzi, a ja głupi nabiorę nadziei, że...

— Że kiedykolwiek odnajdziesz prawdziwą miłość?

Nie odpowiedział.

— Warto spróbować — powiedział, uśmiechając się zachęcająco.

Bill jeszcze długo obserwował go uważnie, w całkowitym milczeniu i skupieniu. Aż w końcu wypowiedział te słowa.

Wówczas Garth uśmiechnął się szeroko. Najpierw go ostrzegł, wyjaśnił, co może, co potrafi, a czego nie.

Potem pokazał to. To, czego Bill jednocześnie tak pragnął i tak bardzo się bał.

— Nie pokażę ci jej twarzy. Opowiem ci o niej. Wyjawię błędy, jakie popełnicie, wyjawię, jak to się skończy. Ale tylko kawałkami. Reszty będziesz musiał domyślić się sam. Resztę ułożyć będziecie musieli wy sami. Takie jest życie.

__________________________________________

Nie rozumiem. A tak bardzo bym chciała.

Chciałabym pisać lepiej. Piszę gorzej.

Pragnęłabym, byście byli zadowoleni. Nie jesteście.

Zastanawiam się, myślę. Nie wiem.

Choć tak bardzo bym chciała.

Dużo czasu zajęło mi przełamanie się i dokończenie tego odcinka. Zanim to zrobiłam, musiałam wbić sobie do głowy, że ja przez cały czas się uczę.

Ale co robię źle, że Wam się nie podoba?

Czy chodzi o jakże powolny rozwój akcji?

Jeśli tak, to ulżyło mi.

Przysięgam wam, że od imprezy, o której już w tym odcinku wspomniałam, wszystko się zacznie. A dalej nie zabraknie dziwnych dziwności, niespodziewanych wydarzeń, dramatów. Po prostu rozwoju akcji. Nie będziecie się nudzić. Może rzeczywiście początek mi nie wyszedł, bo jest nudny jak flaki z olejem. Ale to chwilowe. Przysięgam.

A może chodzi o brak fantastyki?

Jeśli tak, to ulżyło mi.

Wówczas powiedzcie tylko słowo, a spełnię i to życzenie.

Rzeczywiście prawdą jest, że na to opowiadanie planowałam wprowadzać mniej fantastyki niż w bólach, ale jeśli właśnie tego Wam brakuję, z przyjemnością największą wprowadzę do tejże historii elementy niespotykane w rzeczywistości.

A może chodzi o styl, w jakim piszę?

Ja wciąż próbuję nowości. Ale chyba wrócę do klasyki. Więc o to się nie martwcie.

Ale... jeśli nie zgadłam? Jeśli nie chodzi o nic, o czym pisałam?

To o co?

Gdzie popełniam błędy? Co robię źle?

Jeśli to czytacie, to pomóżcie mi.

Bo ja tracę wiarę.