Z
|
dawać by się mogło, że to
człowiek jest kowalem swojego losu, sam wybiera swoje ścieżki, a wolna wola nie
jest złudzeniem. Niemniej nikt nie potrafi zapanować nad czasem, który pędzie
nieubłaganie: barwi pola żółcią, jabłonie zdobi czerwonymi klejnotami na ich
zielonych koronach, a powietrze napawa zapachem dojrzałych dobrodziejstw Matki
Natury. Jesień już teraz czaiła się za rogiem, co jakiś czas podglądając, czy
to już aby nie czas, by wstąpić na dobre i rozgościć się tu na dobrych parę
miesięcy. Choć wciąż była w ukryciu, każdy zaczynał odczuwać jej rychłe nadejście.
Sierpień mijał
spokojnie. Bez żadnych zrywów, płynął stopniowo korytem wiecznej rzeki. Jej
wody błyszczały niemal tak samo, jak oczy, a ciepły wiaterek rozwiewał źdźbła
trawy, podobnie jak długie, białe włosy dziewczyny. Tak, Taya Aremen była
zadowolona.
Jej bliscy
sądzili, że dziewczyna bardzo szybko zapomina wyrządzone jej krzywdy. W istocie
nigdy tak nie było; nie raz budziła się w nocy, omiotła szeroko otworzonymi oczyma
wszystko wokół, jak gdyby chcąc się upewnić, że to tylko sen i nie będzie
musiała przeżywać tego po raz kolejny. Nigdy nie twierdziła, że miała łatwe
dzieciństwo, choć niczego jej nie brakowało; wszystko to jednak było jedynie
przeszłością, której wolała nie rozpamiętywać. Tak też było z Tomem.
To mogło
wydawać się dziwne i nie podobało się wielu, jednak dwójka ta bardzo szybko
znalazła wspólny kontakt. Nieraz przechadzali się pustymi uliczkami,
rozmawiając o największych głupotach, śmiejąc się radośnie i poznając siebie nawzajem
coraz lepiej. Wówczas coraz częściej gościła w domu bliźniaków, z czego rad był
również Bill: młodszy z braci bardzo cenił sobie towarzystwo Tayi. Czasami
przyłapywał się nawet na myśli, że może to jest właśnie ta, o której opowiadał
mu Garth, którą ujrzał w tej jego dziwnej maszynie…? Łudził się tak coraz
częściej, co, wbrew pozorom, nie poprawiało mu humoru. Natychmiast go jednak
odzyskiwał, kiedy wraz ze swoim bratem i białowłosą przyjaciółką spędzał
wspólny czas. Jedynie Georg i Gustav obserwowali to podejrzliwym okiem:
cieszyli się naturalnie ze szczęścia przyjaciół, jednak sami w kontakcie z Tayą
uśmiechali się sympatycznie i odchodzili czym prędzej, pozostawiając ją nieco
zażenowaną.
Tymczasem
dwójka ta o wiele bardziej martwiła się zupełnie inną kobietą. Samotna, pozbawiona
najbliższych, sam na sam ze sobą, nałogami i własnymi myślami, przesiadywała
całe dnie w zaciszach swego domu, stale powtarzając, że nic jej nie jest.
Hekate była dobrą aktorką: nie jednym potrafiła udowodnić, że sama sobie
poradzi, choćby Tayi, która, choć dobrze wiedziała, co jest nie tak, udawała,
że wierzy jej kłamstwom: ostatnimi czasy zbyt dobrze się czuła, by psuć sobie
nastrój. Jej umysł ogarnął egoizm, jej największa, najbardziej wyraźna wada,
który wysyła sygnały, by nie przejmowała się Hekate: przecież sobie poradzi,
jest silna, a ona niech wraca do swych ulubionych braci.
Hekate jednak
na to nie narzekała. Czasem odwiedzili ją Gustav czy Georg, próbując wyciągnąć
na choćby krótki spacer. Martwili się o nią, już dawno nie wyglądała tak źle.
Wyniszczały ją zarówno używki, jak i tęsknota. A przyjaciele wciąż ją
okłamywali: Attyla wróci lada chwila, oni to czują, oni to wiedzą.
I o ile ich
wsparcie było dla niej niezwykle cenne, naprawdę jej pomagało, tak długotrwałe starania
tychże dwóch panów zniweczyła jedna jedyna wizyta Armina, uśmiechniętego, radosnego.
Był pewien, że Hekate jest w takim samym stanie: nie mogło być inaczej!
— Dobrze się
żyje? — spytał wesoło, poruszać swymi zezowatymi oczkami we wszystkie strony,
jak gdyby w jak najkrótszym czasie kazano zapamiętać mu każdy element otoczenia.
— Tak, żyję —
mruknęła wymijająco. — Czego chcesz?
— Ja do
Attyli. Wszędzie go szukam, ale w domu go nie ma, no to od razu przyszedłem tutaj
— wyznał z wyrzutem. — Nie chce mi się dalej za nim ganiać, a mam sprawę!
Ciągle mi gdzieś znika, no naprawdę…
Słysząc to
serce gwałtownie przyspieszyło, zaś głos ugrzązł gdzieś w gardle. Nie mogła
złapać powietrza, niewidzialne łańcuchy związały jej gardło, nogi, ręce. Nie
panowała już nad ciałem, nie panowała nad sobą. Jej mózg pospiesznie analizował
słowa Armina: o czym on bredził, przecież Attyli nie ma, nie wrócił jeszcze…
— O czym ty… —
wydukała zszokowana.
— Heki, dobrze
się czujesz? — spytał, obserwując ją uważnie. — Nie wyglądasz najlepiej, może
idź się połóż…
— Do rzeczy! —
warknęła, sama zaskoczona faktem, że zdobyła się na taki wysiłek.
— Attyli
szukam — powtórzył takim tonem, jakby kobieta nie zrozumiała poprzednim razem.
— Przecież go
nie ma… wyjechał, dawno temu…
— Co? — spytał
zaskoczony. — Przecież już wrócił! Jakieś kilka dni temu, sam go widziałem,
rozmawiałem, co prawda tylko na chwilę, no ale… Zaraz. Chcesz powiedzieć, że
nie było go u Ciebie?...
Oczy zapiekły,
lecz po policzku nie popłynęła ani jedna łza. Natychmiast zatrzasnęła drzwi,
opierając się nań, dysząc ciężko. Po chwili spróbowała się uspokoić, poczekać,
aż Armin zaniecha jej nawoływania i wreszcie odejdzie. Gdy już nie słychać było
za drzwiami nic, osunęła się powoli i, z kolanami pod brodą, zasłoniła twarz dłońmi.
Odszedł, dzwoniło jej uszach. Attyla odszedł,
zostawił ją. Nie wrócił do niej, ale przecież czyż była czegoś warta? Była
głupia, że coś sobie pomyślała! Raz kiedyś, pewnej nocy, spotkała go, gdy
ubijał interesy. Znalazła się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie,
czyli mniej więcej jak przez całe swoje życie. Chcieli ją zabić, lecz Fal
stwierdził, że nie jest to potrzebne. Zabrał ją ze sobą, lecz wtedy miał ją za
dzieciaka: miała tylko siedemnaście lat. Musiał ją obserwować, pilnować, by nic
nikomu nie zdradziła z tego, co widziała, więc od czasu do czasu karmił heroiną,
by z czasem kompletnie ją uzależnić. Jednak wtedy, kiedy czuła, że chyba go
pokochała, myślała, że nie był taki, jak inni. I on pokochał ją: tak się
zachowywał, wyznawał jej to… Zdawało się, że widziała jego duszę, tak
delikatną, ukrytą pod surową zbroją. Ale jednak nie…
„A jednak się
myliłam” — wmawiała sobie w myślach coś, w co sama nie chciała wierzyć.
Wtem ktoś
zapukał do drzwi. Niepewnie, cichutko. Hekate, pusta w środku, otumaniona
szokiem, powoli wstała, patrząc na nie tak, jakby widziała je po raz pierwszy w
życiu. Dotknęła chłodnej klamki, nacisnęła. Pchnęła drzwi, a za nimi zobaczyła
coś, co ją zmroziło. Patrzyła szeroko otwartymi oczyma, do których, po raz
kolejny tego dnia, zaczęły napływać łzy.
***
— Pamiętasz, jak
prosiłem cię o to, byś to załatwił? Chyba trochę źle mnie zrozumiałeś.
Tom patrzył z ukosa
na Davida, który, wyraźnie rozbawiony, uśmiechał się złośliwie na widok
kilkunastolatek mających na sobie dosłownie skrawki ubrań: odsłonięty dekolt,
brzuch i nogi osadzone na wysokich szpilkach aż biły w oczy. W innych
okolicznościach nie narzekałby, jednak to była już lekka przesada. Poza tym
przybył tu w zupełnie innym celu, jednak Jost najwyraźniej nic sobie z tego nie
rozbił.
Kaulitz spojrzał
przez okno; z szóstego piętra panorama miasta wyglądała naprawdę wspaniale. Promienie
popołudniowego słońca oblewały blaskiem budynki, drzewa, ulice i samochody po
nich sunące oraz ludzi, nadając im kolorów i ukazując ich piękno. Słysząc
jednak trzask drzwi, odwrócił się zaciekawiony. Do środka wszedł średniego
wzrostu mężczyzna o ciemnych, falowanych włosach sięgających mu do ramion. Czarną
koszulę opinającą jego mięśnie wsunął w jeansowe spodnie tego samego koloru. Rozejrzał
się po sali spod swoich okularów przeciwsłonecznych, po czym głośno klasnął w
dłonie.
— No, moje panie,
dosyć tego, wynosimy się, wynosimy!
Rozległ się stukot
wysokich szpilek, czasem któraś zachichotała piskliwie. Kiedy już pokój
opustoszał, a w środku pozostali już tylko gitarzysta, menager i fotograf, Tom
poczuł narastające podniecenie.
— Panowie na sesję z
naszymi modelkami, czyż nie? — zapytał, patrząc na nich podejrzliwie.
— Tak, oczywiście —
odparł pospiesznie David, podając mu dłoń. — David Jost, miło mi. Mężczyzna
obok to właśnie Tom Kaulitz.
— Oliver Tolnn. —
Fotograf zadumał się na chwilę. — Dla Panów mam zupełnie coś innego. Nasze
gwiazdki — na te słowa oczy mu rozbłysły, a na twarzy pojawił się uśmiech. — Z
całą pewnością będą Panowie zadowoleni. Słoneczka! — krzyknął, raz jeszcze
klasnąwszy w dłonie.
Drzwi po prawej
stronie roztwarły się, a do środka po kolei wchodziły wysokie, smukłe
piękności. Tom, nieświadomie lekko uchylając usta, wybałuszył oczy; nawet na
Davidzie zrobiło to niemałe wrażenie, kiedy obserwował, jak modelki z gracją
płynęły po marmurowej posadzce. Suknie krótkie, sięgające kolan, kostek,
czerwone, niebieskie, białe czy czarne, osłaniające plecy albo większą część
dekoltu, włosy długie, falowane, krótkie, kręcone, rude, blond, brązowe, czarne…
Wszystkie były zjawiskowo piękne. I te spojrzenia spod wachlarza gęstych, czarnych
rzęs, niczym łańcuchy oplatające ich i ciągnące w stronę kobiet. Marzenie
każdego mężczyzny. Lecz Tomowi ciągle czegoś brakowało…
Stała z tyłu.
Przepiękna, idealna w każdym calu, anielica, która zgubiła gdzieś swoje
skrzydła. Intensywna zieleń jej tęczówek, lśniący w słońcu brąz falowanych
delikatnie włosów, delikatnie zarysowane kości policzkowe… wszystko było prawie
takie samo, jak to zapamiętał. Jednak… nie była szczęśliwa. Oczy, pozbawione
blasku, błądziły po pomieszczeniu, niepewne, zaniepokojone. Jednocześnie Tom
poczuł się tak samo, coś, niczym trucizna, rozlało się po jego wnętrzu. Tak nagle
zapragnął jej spojrzenia, uśmiechu…
— Dobrze, dobrze… —
mruczał fotograf, chodząc w tę i z powrotem, wciąż gestykulując rękami, jak
gdyby sam sobie coś ustawiał. — Świetnie. Tom, wybierz sobie… hm, powiedzmy, że
na razie cztery modelki.
— Hm, może tę. — Tom
musiał bardzo się postarać, kiedy silił się na spokój podczas wyboru
brązowowłosej piękności. Ta właśnie patrzyła na ekranik swego telefonu. Ku jego
największemu przerażeniu, twarz kobiety wykrzywił strach. Fotograf uśmiechnął
się, lecz tylko na chwilę: gdy tylko uświadomił sobie, o którą chodziło,
zmarszczył czoło. Wymarzona modelka podbiegła do Olivera, szepcząc mu coś na
ucho. Nie zależało jej jednak na dyskrecji: słychać było brzmiące w jej głosie przerażenie.
Tolnn pokiwał ze zrozumieniem głową.
— Idź, dziecko, idź —
powiedział zatroskany. Następnie zwrócił się do Toma: — Prosiłbym cię, abyś
wybrał inną modelkę.
Kaulitz zmarszczył
brwi, robiąc krzywą minę. Czuł się po prostu żałośnie, a patrzenie na te
wszystkie niewiasty nie sprawiało mu już absolutnie żadnej przyjemności.
***
— Hemera… Moja mała
Hemerka…
Nie mogła uwierzyć,
po prostu nie mogła. To nie działo się naprawdę! Tymczasem tak: w progu stała
ona, kobieta w średnim wieku, o długich, potarganych brązowych włosach i zielonych
oczach, tych samych oczach, w których
błyszczały teraz łzy.
— Co ty tu robisz…? —
wydukała. Nie czuła nic, absolutnie nic, może prócz szoku. Nie było
współczucia, radości, żalu. Nic.
— Hemero…
— Nie nawyzywaj mnie
tak — ucięła ostro. — Mam na imię Hekate. Dobrze o tym wiesz. Sama nadałaś mi
to imię.
Jej matka spojrzała
na nią błagalnie. W końcu czarnowłosa usunęła się, wpuszczając swoją
rodzicielkę do środka.
Zmieniła się sporo,
Hekate od raz musiała to przyznać. Teraz, tutaj, pod obcym dachem, była
niewinna, mała, skulona. Kiedyś jej oczy ciskały błyskawice. Kiedyś była pewna
siebie, surowa… okrutna. Dziś wyraźnie zmizerniała: przygarbiła się nieco,
zmarszczki gęsto ozdobiły jej pociągłą twarz, a siwe pasemka połyskiwały
gdzieniegdzie. Monika Laros przysiadła na skraju sofy, uważnie przyglądając się
swojej dorosłej córce, której nie widziała od sześciu lat. Hekate nienawidziła
jej całym sercem, jednak nie odezwała się ani słowem; odwróciła się na pięcie,
zmierzając ku kuchni, by zrobić dwie filiżanki herbaty. Wcale jej się nie
spieszyło, nie chciała wracać do tej kobiety. Jej wizyta tutaj to jakaś
nieszczęśliwa pomyłka. Mimo to czuła, jak coś mocno ściska jej serce. Nie
tęskniła za nią, ale to przecież jej matka…
— Dlaczego nie ma z
tobą ojca? — spytała, patrząc na szafkę z filiżankami: a może wyjąć jeszcze jedną,
pomyślała z nadzieją. Zaraz jednak się odwróciła, nasłuchując odpowiedzi. Tej
jednak nie otrzymała. — Mamo…
Kobieta drgnęła, gdy
usłyszała to jedno słowo. W oczach znowu zabłysły łzy.
— On… nie żyje.
Hekate jęknęła w
duchu. A więc znała już przyczynę przyjazdu matki. Jakie to życie jest
niesprawiedliwe: jej ojciec był jedyną osobą w rodzinie, którą prawdziwie
kochała. To on bronił jej racji, to on powstrzymywał matkę, kiedy ta dostawała
kolejnych napadów szału. To on jej zdradził, że jej prawdziwe imię to Hekate…
Był jedyną osobą, którą zostawiła, a za którą naprawdę tęskniła.
— Kiedy?
— Kiedy?
— Mmm… w październiku
minie półtora roku — odparła cicho i niepewnie.
Czarnowłosa
oniemiała. Szok sparaliżował całe jej ciało, a ręka, w której trzymała cukierniczkę,
zamarła w powietrzu. Po chwili jednak nienawiść, niczym wrzątek po lodowej rzeźbie,
rozpłynął się po całym jej ciele, a oczy zaczęły ciskać mordercze błyski.
— Zwlekałaś z tą
wiadomością półtora roku?! — ryknęła rozzłoszczona do granic możliwości.
— Co cię obchodził
stary ojciec… — mruknęła, otwierając szuflady małej komody.
— Co mnie obchodzi?!
Obchodził mnie najbardziej z tej całej waszej chorej bandy! Tylko on był
normalny! Tylko jego kochałam! Bo ciebie na pewno nie można było nazwać dobrą
matką!
Skrucha starszej
kobiety wyparowała w mgnieniu oka. Teraz obie stały naprzeciwko, patrząc na
siebie z nienawiścią.
— To ty uciekłaś! —
wrzasnęła jej matka. — Nawet nie wiesz, jak to przeżywaliśmy…
— Ha! — prychnęła. —
Na pewno ci ulżyło!
— Jak możesz… —
wysyczała.
— Wiedzieliście, że
w końcu ucieknę i gdzie się skieruję! A mimo to tylko tata mnie odwiedził rok
po tym, jak mieszkałam już z ciotką w Berlinie! Tak się zachowuje prawdziwa
matka?! Tak kocha?!
Ta jednak nie
odpowiedziała nic. Zamarła, wciąż błądząc ręką po dnie jednej z szuflad. Kiedy
na coś natrafiła, wyjęła to bardzo powoli, patrząc, czym jest. Było to nic
innego, jak małe opakowanie z białym proszkiem w środku.
— Czy to… czy to… —
pytała zszokowana i wściekła.
— To moje, odłóż to —
warknęła lodowato.
— Ćpasz? — pisnęła. —
Ty suko… — wyszeptała, po czym uderzyła ją mocno w twarz. Hekate zrobiła krok w
tył, automatycznie przykładając chłodną dłoń do rozgrzanego, okropnie piekącego
policzka. Jej matka dyszała ciężko, szykując się do kolejnego ciosu.
Nagle drzwi
otworzyły się z hukiem. Ujrzawszy tę scenę, gość natychmiast podbiegł do
kobiety, przytrzymując jej wiszącą w powietrzu rękę. Nawet nie czuł, jak ta mu
się wyrywała; skupiony był na czymś innym. Na najcenniejszej kobiecie w jego
życiu, która patrzyła na niego ze łzami w oczach i z uśmiechem na twarzy
obrazującym ulgę i największe szczęście.
***
— Przedszkole — powtórzył
Tom, rozważając sens słów, które właśnie usłyszał od menagera. — Ja tu
przeżywam jedno z największych rozczarowań w moim życiu, a ty chcesz mnie
prowadzić do przedszkola?
— Dokładnie tak —
odparł Jost, najwyraźniej będąc w wyśmienitym humorze.
Wchodzili właśnie do
niskiego, kolorowego budynku. Znaleźli się w jasno oświetlonym korytarzu, który
miał kilka par różnobarwnych drzwi po każdej stronie. Oni jednak skierowali się
do tych czarnych, na samym końcu przejścia. I o ile Kaulitz nie miał pojęcia,
co tu robił, tak David bardzo szybko rozwiał jego wątpliwości.
— Pamiętasz, jak
mnie prosiłeś, bym, załatwił ci tę sesję? — spytał szeptem.
— Ta. I tak nic z
tego nie wyszło…
— Wyszło, czy nie
wyszło, i tak jesteś mi dłużny.
Tom wybałuszył na
niego swoje brązowe oczy, lecz nie mógł się z nim pokłócić, gdyż właśnie
zapukał do drzwi, które otworzyła im pulchna, niska kobieta o dobrodusznej
twarzy. Uśmiechnęła się szeroko na ich widok, wpuszczając do środka.
W pokoju panował
ogromny harmider: za sprawą małych, biegających wszędzie maluszków podłoga
zalana była wszelkiej maści zabawkami: klockami, lalkami, samochodzikami,
pluszakami i innymi dziwnościami. Dzieci tylko na chwilę wstrzymały swą
gonitwę, by sprawdzić, któż to taki wszedł. Nie wyczuwając w nich jednak nikogo
ciekawego, wznowiły swoją chaotyczną zabawę.
— David — odezwała
się piskliwym głosem kobieta — w jakiej sprawie odwiedzasz tę starą kobiecinę?
— Prosiłaś mnie, bym
znalazł ci zastępstwo na tydzień przy pilnowaniu przedszkolaków, prawda,
Marged? — Kiedy przedszkolanka w skupieniu skinęła głową, Jost, ze złośliwym
uśmieszkiem na twarzy, kontynuował: — No więc chyba ci kogoś takiego znalazłem.
On się na to zgodził, teraz tylko ty go musisz zaakceptować. Ma na imię Tom i
wprost uwielbia małe dzieci.
Podczas gdy Marged
ochoczo kiwała głową, Tom nie mógł uwierzyć w to, że Jost naprawdę był zdolny
do tego, by go w to wpakować. Patrzył z największym przerażeniem na chordę
młodocianych potworów, czując się niczym Arnold Schwarzenegger w filmie
„Gliniarz w przedszkolu”. Z tą
różnicą, że on sobie na pewno z tym nie poradzi.
Zginę tu!,
pomyślał zrozpaczony.
Dziękuje za odwiedzin na moim blogu historia-widziana-moimi-oczyma.bloog.pl/
OdpowiedzUsuńJesli chcesz to bedę cie informować o nowych notkach tutaj, ponieważ nie mam gg.
Twoje opko jest świetne. Przeczytałam dopiero 4 części, ale niedługo to nadrobie. Ciekawa fabuła, inna od reszty i dlatego bardzo wciąga.
Pozdrawiam
zapraszam , nowa notka
OdpowiedzUsuńHahahahaha ... Tom i pilnowanie małych potworków? Buahahahaha ... Muszę wiedzieć jak to się potoczy dalej! Jezu! Ja muszę już wiedzieć co z Hekate! Trochę ... Hmmm ... Przerażające? Nie jestem pewna. Ale rozdział cudowny! Czekam na nn i pozdrawiam ;*
OdpowiedzUsuń