19. Wznosząc się na wyżyny

Jak widzicie, jestem, (w końcu) z nową stroną, z nowym szablonem i z nową... i ze starą treścią. Bo innej nie mam. Liczę, iż się wam spodoba. 

Komentarze postaram się powklejać (a co, nudzi mi się no i szkoda mi ich, niech sobie tu będą :D), a tak poza tym zapraszam do czytania moich wypocin.

_______________________________________________

W

 tym momencie Tom całym sobą nienawidził Josta.

Stojąc z boku i zerkając ukradkiem na zgraję małoletnich katów, przysłuchiwał się uprzejmej rozmowie jego menadżera i „pracodawczyni”, o ile w ogóle można ją tak nazwać. Przecież nie chodziło o to, że bał się pracy! Owszem, zarzucano mu czasem lenistwo, ale nie do takiego stopnia, by leżeć całymi godzinami na kanapie i wypatrywać bruzd w suficie. Jednak to, co wymyśli David, przechodziło wszelkie granice. Dług długiem, ale to była przesada.

— Tom wszystko zrozumiał — odpowiedział z uśmiechem David, poklepując delikatnie starszą kobietę po ramieniu. — A ty niczym się nie przejmuj, to odpowiedzialny człowiek, zacznie już od dziś, a ja, przysięgam, będę miał na niego oko.

— No cóż, dobrze. Ale dzisiaj zostanę i zobaczę, jak mu będzie szło, ewentualnie podpowiadając to i owo.

— Co? — zapytał zszokowany Tom. — To ja już zaczynam od teraz?

— No a na co ty chcesz czekać? — spytał menager zupełnie tak, jakby Kaulitz zapytał o coś zupełnie oczywistego. Tego już nie mógł znieść: pociągnął swego oprawcę na bok, po czym wysyczał:

— Co ty wyprawiasz?! Nie było mowy o czymś takim!

Jost zrobił niewinną minę.

— Nie wiem, o czym mówisz. Powiedziałem przecież, że nic za darmo, a ty nie dociekałeś, o jaką opłatę chodzi.

Z całych sił starał się panować nad sobą, aby tylko nie wybuchnąć. Czuł jednak, jak jego policzki czerwienieją. Starając się jakoś uspokoić wziął głęboki oddech, a następnie bardzo powoli wypuścił powietrze z ust.

— Dobra — rzekł cicho, unosząc dłonie do góry. — Powiedzmy, że się zgodzę…

— Powiedzmy? — przerwał mu rozbawiony Jost.

— OK! — warknął. — Zajmę się tymi dzieciakami… ale jak długo? Nie znam się za dobrze na dzieciach… 

— Będziesz musiał nadrobić wiedzę. Poza tym chodzi tylko o tydzień. Jeden krótki tydzień.

Jeden, najdłuższy w moim życiu, tydzień, pomyślał.

— W porządku, zrobię co w mojej mocy. Nakarmić, zabawić, nie zabić. Chyba nie będzie tak źle — mruczał podenerwowany. — Zrobię to bez gadania, ale ty musisz mi pomóc.

— Co? — David wybuchł głośnym śmiechem, na co maleństwa spojrzały z zainteresowaniem. — Przecież już ci pomogłem! A ty, choć nawet nie zdążyłeś się odwdzięczyć, już mnie prosisz o kolejną przysługę? Nieco przesadzasz, przyjacielu.

— Przestań mnie wkurzać — syknął. — Posłuchaj, chodzi o tę modelkę… Coś jest nie tak. Błagam cię, sprawdź to. Ja sam bym to zrobił, ale… jak wiesz, będę w najbliższym czasie nieco zajęty.

David skrzyżował ręce na piersi, patrząc na Toma z ukosa i uśmiechając się przy tym kpiąco. Kaulitz zacisnął dłonie, starając się nie tracić kontroli i nie zrobić widowiska, którym by z całą pewnością nie zapulsował ani u Marged, ani u przedszkolaków.

— Proszę cię! — jęknął Tom. — Jesteśmy przyjaciółmi, czy nie? Wiesz przecież, że to dla mnie bardzo ważne.

— Zastanowię się — odparł po długiej chwili namysłu. Następnie odwrócił się na pięcie i pomaszerował w kierunku wyjścia. — A ty sobie jakoś radź. Jeśli przetrwasz dzisiejszy dzień bez szwanku i skarg, masz spore szanse na pozytywne rozpatrzenie twojej propozycji.

Rozległ się trzask drzwi i teraz słychać już było tylko wrzaski i śmiechy dzieci oraz zgrzytanie zębów Toma. Nienawidzę drania, pomyślał rozwścieczony. Nie był pewien, czy w takim stanie nadawał się jeszcze do użytku, ale mimo to zaryzykował i podszedł do Marged, oczekując od niej jakichś wskazówek. Ta, gdy tylko zobaczyła, że się zbliża, uśmiechnęła się promiennie i minęła go zgrabnie, zwracając się do przedszkolaków.

— Kochani! — krzyknęła donośnym głosem. — Proszę was teraz o ciszę, ponieważ chciałabym wam kogoś przedstawić. To jest pan Tom — wskazała ręką na niepewnego w tym momencie Kaulitza. — Będzie się wami opiekował przez najbliższy tydzień, kiedy to ja wyjadę. Mam nadzieję, że będziecie mili dla nowego opiekuna i nie sprawicie mu dużego problemu. Wierzę, że bardzo polubicie się nawzajem. Ja usiądę sobie z boku i będę obserwowała, jak sobie wszyscy ze sobą radzicie. Jutro jednak mnie nie będzie i w całości powierzę nad wami opiekę panu Tomowi. Tak więc bądźcie grzeczni, bo ja się o wszystkim dowiem.

Ostatnie zdanie zabrzmiało dosyć groźnie, przez co Tom poczuł się jeszcze bardziej niepewnie. Szczyt osiągnięto wtedy, kiedy kazano mu się przedstawić. Stanął więc na miejscu uprzednio zajmowanego przez Marged, złożył dłonie i ogarnął wzrokiem dzieciaczki siedzące teraz po turecku na miękkim, kolorowym dywanie przedstawiającym miasteczko z ulicami i budynkami. Była ich prawie dwudziestka i każde z nic wyglądało zupełnie inaczej: trafiła się piegowata blondynka, niziutki chłopczyk czy malec obdarzony olbrzymim afro. Urocze, anielskie twarzyczki zwrócone były w stronę nowego opiekuna, a szeroko otwarte oczy przechwytywały każdy jego ruch.

— Ehm… — odchrząknął — Cześć! — Z całych sił starał się, by jego głos brzmiał energicznie i zachęcająco. Stary, dasz radę, to tylko dzieci, pocieszał się w duchu, szczerząc się jak głupi i ukazując przy tym swoje śnieżnobiałe zęby. — Nazywam się Tom Kaulitz, możecie mówić do mnie po prostu Tom. Jak już wcześniej powiedziała pani Marged, będę się wami opiekował przez najbliższy tydzień i mam wielką nadzieję, że będziemy się świetnie bawić.

Zerknął na kobietę, która uśmiechnęła się szeroko, jak gdyby dając mu znak, że poszło świetnie. Odetchnął cichutko z ulgą, po czym zrobił duży krok w tył.

— I co ja mam dalej robić? Eee… nie bardzo się orientuję w tych sprawach, wie pani…

— Szkraby jeszcze nic dzisiaj nie rysowały — odparła radośnie starsza pani.

Tom pomyślał gorączkowo, po czym podszedł bliżej i zawołał:

— Co powiecie na rysowanie?

Dzieci spojrzały na niego, jednak nie doczekał się odzewu z ich strony, co go nieco speszyło.

— Dobrze — powiedział, klaszcząc w dłonie. — Kto mi powie, jaka pora roku nadchodzi?

— Jesień! — zawołał ze śmiechem jakiś wysoki i chudy jak tyczka chłopiec.

— Bardzo dobrze! A więc proponuję, abyście narysowali mi jesień, najpiękniej, jak potraficie! Najładniejsze prace… — Kaulitz obejrzał szybko klasę, aż w końcu odnalazł miejsce na ścianie, gdzie przywieszane były rysunki — zostaną nagrodzone wywieszeniem ich na tamtej ściance!

— Proszę ostrożnie działać, jeśli chodzi o konkurowanie — szepnęła Marged. — Decydując się na taki krok, musi pan mieć oczy dookoła głowy i doskonały słuch.

— Oczywiście — odpowiedział nerwowo. Jednak, ku jego największemu zdziwieniu i szczęściu, dzieci natychmiast poderwały się z miejsc o pobiegły w stronę półki z przyborami plastycznymi. Każde z nich wzięło po kartce papieru i ułożyło na swoim miejscu, po czym wspólnie przynieśli kilka kubełków kredek, gumek, temperówek i mazaków, układając je na każdym z pięciu stolików stojących pod oknami.

— Wow, niezła organizacja — przyznał mężczyzna. — No więc do roboty!

— Jeśli tylko przez kolejny tydzień utrzyma pan taką dyscyplinę jak teraz, wróżę panu sukces — powiedziała Marged.

— Dziękuję — odpowiedział, nadal będąc w lekkim szoku.

***

— Ty! Jak śmiesz… to ty zrujnowałeś życie mojej córce!

Attyla przeszywał kobietę morderczym spojrzeniem. Lewą ręką odciągnął Hekate, osłaniając ją swoim ciałem. Pięść drugiej zacisnął mocno; nigdy nie był w stanie pobić kobiety i nie zamierzał pod żadnym względem zmieniać tej zasady. Dawał jedynie znać, że nie powinna wykonywać żadnych nagłych, podejrzanych ruchów.

— Polemizowałbym — odparł, siląc się na spokój.

Twarz pani Laros zmieniała kolor w zastraszającym tempie: wpierw była biała jak papier, następnie jej policzki poczerwieniały, a za chwilę zaczęły pokrywać je purpurowe plamy. Nie znosiła sprzeciwu, buntu, poniżenia, zaś takie traktowanie przekraczało już wszelkie granice. Jakiś ćpun zagradzał jej drogę do córki, myślała oburzona do granic możliwości. Chciała wykonać krok do przodu, jednak długowłosy mężczyzna był szybszy: natychmiast przycisnął dziewczynę do siebie, która, po raz kolejny tego dnia, miała łzy w oczach.

Tak, Hekate płakała dziś wyjątkowo często.

— Wynoś się stąd — wysyczała cicho, acz wyraźnie. — Wyjdź i nigdy już nie wracaj.

Słowa te ugodziły matkę prosto w pierś. Jednak rozpacz czuła może przez chwilę: zaraz zalała ją fala ślepej nienawiści i rozczarowania. Nie tego się spodziewała po swoim dziecku, nie tego. Prawdziwa matka czułaby rozpacz, tak mocno palącą, nie dającą oddychać, ruszać się, pozwalającą tylko i wyłącznie na rozlew łez. Ona jednak nie czuła nic z tych rzeczy. Obrzuciła ich tylko spojrzeniem, które, gdyby tylko mogło, ciskałoby błyskawice, i wyszła.

A Hekate nie wytrzymała. Choćby próbowała, nie zdołała powstrzymać wybuchu płaczu, jaki nastąpił kilka chwil później. Czuła się kompletnie rozbita: tak krucha, słaba i bezradna jak nigdy. Działo się zbyt wiele jak na jeden dzień, to ją przytłaczało, uginało ku ziemi, nie dając się podnieść. Miała po prostu dość. Więc jakże wielka ulgę czuła, kiedy mogła wtulić się w ramiona tego, którego tak kochała, za którym tęskniła i płakała. Znowu mogła poczuć ciepło, którego niemalże nie pamiętała i bezpieczeństwo, którego tak łaknęła: przecież od dawna niepokój i strach skradały się za nią krok w krok. Czuła też w końcu największe szczęście, którego nie zaznała od tak dawna…

Mężczyzna przycisnął ją mocno do siebie, jak gdyby bał się, że za chwilę coś lub ktoś zechce mu ją odebrać. Nie mogła zauważyć, że i jemu coś błysnęło w kąciku oka, a następnie powoli popłynęło po policzku.

— B-bałam się… że odej-jdziesz… zostawisz-sz mnie-e… — łkała, nawet nie próbując przestać.

— Nigdy bym czegoś takiego nie zrobił — wyszeptał. — Nie mógłbym, nie byłbym w stanie…

— Nie było cię tak długo… — Hekate uniosła głowę i spojrzała w oczy swemu ukochanemu. — Był u mnie Armin, dzisiaj. Szukał cię… powiedział, że od dawna jesteś w Berlinie…

Fal chwycił ostrożnie nadgarstki kobiety, całując je delikatnie.

— To prawda — odparł po chwili z tajemniczym uśmiechem, który nieco poprawił jej humor. — Byłem tu na chwilę, jednak zaraz wyjechałem. Wczorajszej nocy wróciłem, a ty pewnie chcesz spytać, dlaczego nie przyszedłem od razu do ciebie. — Oczy mężczyzny zaiskrzyły się wesoło, a uśmiech stał się jeszcze szerszy. — Przecież ci mówiłem, kochanie, że mam dla ciebie niespodziankę.

Czarnowłosa zupełnie o tym zapomniała: nie zwracała uwagi na takie „głupstwa” w dobie tylu problemów, jakie ją nękały ostatnimi czasy. Przelotnie myślała, że to jakiś prezent, ot, zwykła pamiątka. Zmuszona jednak została do zmiany zdania: nie wierzyła, żeby coś tak błahego tak radowało Attylę. Już dawno nie widziała go tak uszczęśliwionego, co jeszcze bardziej poprawiło jej nastrój.

— Przejdźmy się — poprosił spokojnie. Hekate nic nie odpowiedziała; uśmiechnęła się delikatnie i ruszyła za Falem, ani na chwile nie puszczając jego dłoni.

— Pewnie nie powinnam pytać…

Attyla westchnął ciężko, jednak wciąż się uśmiechał.

— To nieco bardziej skomplikowane, niż myślałem. Mi też te wszystkie wyjazdy niezbyt odpowiadają — odparł, raz jeszcze całując ją w rękę.

— Mam się czym martwić?...

Milczał chwilę, wpatrując się w tylko sobie widziany punkt na horyzoncie.

— Nie — skłamał. — Zobaczysz, szybko się z tym uporam. Postaram się.

Hekate nie odpowiedziała. Stąpała powoli po chłodnym betonie, pośród coraz częściej rosnących drzew. Znajdowali się na obrzeżach Berlina, gdzie stało coraz mniej domków, o wiele schludniejszych i okazalszych, niż te w centrum. Mimo to ruch wcale nie był mniejszy: szarymi ulicami ciągnął się długi sznureczek przeróżnych pojazdów, którego końca niemalże nie było widać. Ludzie krążyli po chodnikach czy pasach, czekając z niecierpliwością na zielone światło albo na swój autobus, jak zawsze okropnie zatłoczony.

Wciąż o czymś gawędząc skierowali się w stronę granicy miasta, skręcili w prawo, po czym szli wolno leśną ścieżką opadającą gwałtownie w dół. Tam też rozpoczynał się las, a kawałek dalej coś, co przypominało leśny parking. Minęli drewniane ławeczki i palenisko, by stanąć u podnóża wysokiej, stromej górki z wyraźnie udeptaną szeroką ścieżką. Wdrapali się na nią sprawnie, a kiedy już obrzucili spojrzeniami przepiękne widoki, oboje mocniej ścisnęli swoje dłonie: choć nie mieli o tym pojęcia, jednocześnie ujrzeli oczyma wspomnień ten sam obraz…

Wysokie wzniesienie, otoczone z każdej strony gęstym lasem,  zdawało się obejmować swoim zasięgiem niemalże całe miasto. Surowe, nietknięte niszczycielską ręką człowieka budziło zachwyt, zapierało dech w piersiach. Wyglądało jak wyjęte z ksiązki, namalowane pędzlem wielkiego artysty. Sam szczyt nie miał zbyt dużej powierzchni. Starczyło jednak, by pomieścić nieodłączne elementy, dodające temu miejscu magii.

Stary, potężny dąb, niczym węże rozciągał swoje grube, długie korzenie. Chylący się powoli ku nizinom, zdobił okwiecone trawy wolno spadającymi listkami, a bujna korona, kołysana świszczącym wiatrem, tworzyła kojącą mieszankę dźwięków. Nieopodal sędziwego drzewa stało kilka skał, starych i porośniętych miękkim mchem. Były idealne do tego, aby usiąść i zachwycać się widokiem rozciągającego się w dole miasta, którego końca niemal nie było widać.

Siedemnastoletnia dziewczyna o burzy czarnych, rozwianych wiatrem włosów podeszła bliżej, wciąż patrząc to w jedną stronę, to w drugą. Po chwili przykucnęła, opierając się ręka o jeden z większych kamieni. Chciała coś powiedzieć, jednak bała się odezwać: nadal nie wiedziała, po co ją tu przyprowadzono.

Długowłosy mężczyzna stał z tyłu: złożywszy ręce na piersi wlepił lodowate spojrzenie w dziewczynę. Nie zamierzał podchodzić bliżej, po prostu uznał, że dobrze będzie pokazać jej to miejsce. Sam nie wiedział, dlaczego tak mu na tym zależało, ale nie obchodziło go to za bardzo. Musiał jedynie jakoś udobruchać tę dziewczynę, by nie pisnęła nawet słówka o tym, co zobaczyła pewnej nocy, kiedy to zjawiła się pierwszy raz w Berlinie. Nic poza tym się dla niego zupełnie nie liczyło, łącznie z czarnowłosą, która okropnie go męczyła.

— Przyjrzyj się dokładnie panoramie miasta — warknął nagle. — Może coś zapamiętasz i przestaniesz chadzać tam, gdzie nie trzeba.  

Była to oczywista iluzja do nieudolnej nocnej tułaczki Hekate. Ta jęknęła w duchu. Nagle czar tego miejsca prysł, a zachwyt zasłonił niepokój i strach. Bała się tego człowieka: cóż z tego, że ją uratował przed tymi, którzy z przyjemnością zabawili się jej kosztem, zaraz potem podrzynając gardło, skoro powiedział jej wprost, że tego żałuje? To zabolało najbardziej.

— Dlaczego mnie tam nie zostawiłeś? — spytała cicho wiedząc doskonale, że za chwilę rozpęta burzę. Oczywiście się nie myliła: Fal zacisnął pięści nie mogąc uwierzyć w to, że naprawdę zadała to pytanie.

— Głupia! — krzyknął. — Powiedziałem ci: nie jestem mordercą! Mój i twój pech, że trafiłaś akurat tam, że musieliśmy się spotkać, że musiałem cię stamtąd zabrać. I co teraz z tego mam?! Wiesz za dużo i akurat ja muszę pilnować, byś nie wypuściła pary z ust…

— Nie jestem dzieckiem — mruknęła przez zaciśnięte zęby. — Dobrze wiem, że każdy nieostrożny ruch z mojej strony to coraz bardziej zaciskająca się pętla na mojej szyi.

— Co? — Mężczyzna wyraźnie był coraz bardziej zły. — O czym ty…

— Sam powiedziałeś, że tego żałujesz! — wrzasnęła, podrywając się na równe nogi. — Nie rozumiem, dlaczego wciąż żyję, skoro jestem tak niewygodna! Cóż to za miłosierdzie z twojej strony!

Ostatnie zdanie, dziwnym sposobem, uspokoiło Fala. Prychnął tylko, po czym spokojnie podszedł do drzewa, usiadł na miękkiej trawie i oparł się o pień, rozkładając się przy tym wygodnie. Poprawił jeszcze pozycje i zamknął oczy, wzdychając głęboko.

Z kolei taka postawa bardzo rozzłościła Hekate. Wydała z siebie dźwięk pośredni miedzy warknięciem a jękiem, na co Fal zmarszczył tylko brwi. Nie mogąc się powstrzymać, podniosła leżące na ziemi żołędzie i cisnęła nimi z całych sił. Ku jej największemu zaskoczeniu, udało jej się go jedynie rozbawić, czyniąc tym samym odwrotny skutek od zamierzonego.

— Nie waż się nigdzie uciekać — odezwał się nagle po długiej chwili ciszy,  zaczynając wyliczać na palcach. — Jeśli będziesz potrzebowała chwili spokoju, przyjdź tutaj. Jeśli znikniesz mi bez śladu, chcę cię znaleźć tutaj. Nie rozmawiaj z nikim o tym, jak tu trafiłaś, nie waż się pisnąć nawet słówka o mnie. O ile o Falu możesz coś szepnąć, by nie wzbudzać podejrzeń, o Attyli nigdy nie słyszałaś. Armin, ukochany dziadziuś, obiecał się tobą zająć, więc nie łam mu serduszka. — Zatrzymał się na chwilę, po czym dodał: — Na takich zasadach nawet da się z tobą funkcjonować.

— Jestem niewolniczką? — spytała z przekąsem.

— Powiedzmy — mruknął, uśmiechając się złośliwie.

— Nie ciskaj we mnie więcej żołędziami — zawołał Attyla, parskając śmiechem.

— A więc pamiętasz moment, kiedy mnie tu przyprowadziłeś?

Mężczyzna wzruszył ramionami.

— Nigdy nie będę dumny z początków naszej znajomości.

Tym razem to Hekate poruszyła ramionami. Nigdy nie czuli zakłopotania rozmawiając o tym, jak się spotkali. Fakt, nie było kolorowo, bo przecież któż by pomyślał, że dwójka ludzi, którzy tak się nie znosili, zostanie w przyszłości parą? Los lubi płatać figle, a w tym przypadku przeszedł sam siebie.

Rzucając w siebie żołędziami, Fal podbiegł do kobiety, chwycił ją w pasie i uniósł, nie zwracając uwagi na jej piski zmieszane ze śmiechem i wierzganie nogami. Chichocząc cicho, dość brutalnie usadził ją na trawie, po czym usiadł tuż obok.

— Ciesz się, że cię nie zrzuciłem w dół — zaśmiał się. Już w kolejnej chwili leżał na ziemi z szeroko rozłożonymi rękami.

— Nie zrobiłbyś tego!

— Jesteś pewna? — spytał ze złośliwym uśmieszkiem. Chciał się podnieść, ale Hekate natychmiast odskoczyła do tyłu, co wywołało jeszcze głośniejszy śmiech. Kobieta oparła się dłońmi o chłodne podłoże, patrząc na swojego partnera z szerokim uśmiechem.

Nagle wyciągnęła rękę do przodu, wykonując palcami taki ruch, jakby czekała, aż Attyla jej coś da.

— Mój prezent, domagam się mojej niespodzianki — powiedziała tonem rozkapryszonej księżniczki.

Attyla szybkim, zwinnym ruchem podniósł się i usiadł po turecku. Jego oczy rozbłysły, ale Hekate udało się dostrzec jeszcze coś, nieco dziwnego. Wyglądało to tak, jakby jego mięśnie się napięły, będąc w pełnej gotowości do ataku lub obrony. A może po prostu coś go niepokoiło lub denerwowało. Trwało to jednak tylko krótką chwilkę.

— Spójrz  w dół — szepnął, nie przestając się uśmiechać.

Hekate zerknęła na ogromny dąb, a po chwili podążała wzrokiem za żółtym, leciutkim liściem z wolna opadającym w dół. W końcu ułożył się spokojnie na dywanie z zielonej trawy, która pokrywała całe wzgórze dość stromo opadające w dół. Prócz tego nic godnego uwagi tam nie dojrzała.

— Ja tam nic nie… — nie dokończyła jednak, gdyż gdy tylko się odwróciła, miała tuż przed sobą twarz Attyli. Jego skupione, błyszczące, niebieskie oczy patrzyły wprost w jej zielone tęczówki. Nie uśmiechał się tak, jak wcześniej, ale spojrzenie, którym obdarzał ją w tym momencie było o wiele cenniejsze. W jednej chwili ujął jej twarz w dłonie, po czym złożył na ustach długi, czuły pocałunek. Lekkość, jaką wówczas czuli, była wręcz nie do opisania. Nie liczyło się już nic, wszystkie troski i problemy przestały istnieć, byli tylko oni.

Po długiej, cudownej chwili znowu spojrzeli sobie głęboko w oczy.

— Raz jeszcze spójrz w dół — poprosił szeptem.

Nie wiedzieć, dlaczego, Hekate poczuła ogromną ciekawość, podniecenie i swego rodzaju strach. Jakiś czas patrzyła na niego, po czym, dość niechętnie, spuściła wzrok.

Z początku nie potrafiła się skupić i nie miała pomysłu, co też Attyla trzymał w lekko uniesionej dłoni. Pierwsze, co jej przyszło na myśl, to kilka przymiotników: to coś było biało-fioletowe, świecące i małe. Widząc zdezorientowanie kobiety Fal nie mógł się powstrzymać od śmiechu. Uniósł więc malutki przedmiot jeszcze wyżej. A wtedy Hekate natychmiast pojęła, cóż to takiego było. Nie mogąc uwierzyć w to, co widziała, modląc się w duchu, by nie był to jedynie sen i jednocześnie starając się tłumić w sobie olbrzymią bombę radości, usłyszała:

— Wyjdź za mnie.

___________________________________________

Ja jednak nie nauczę się pisać krótkich notek. Trudno, staram się, ale wtedy się wkurzam, bo nie mogę zmieścić tego czy owego xd Także... ten.

Taka tam ciekawostka z mojego życia: dziś byłam na konkursie z języka polskiego. Przeszłam pierwszy etap, dostałam się do drugiego, miło, fajnie. Cóż z tego, że musiałam wstać o ósmej, bo o dziewiątej wyjeżdżaliśmy, a czekała nas godzina drogi: najlepsze jest to, że jak ja zobaczyłam arkusz, to pomyślałam: "Ło matko, co to jest?! What the fuck? Ok, będzie ciekawie". Podsumowując: nauczyciele, jak to zobaczyli, złapali się za głowę - żeby dać uczniom coś, czego nawet nauczyciele nie potrafią rozwiązać... takie testy zawsze spoko xd

Także się pochwaliłam, a teraz pozdrawiam! :D