28. Pierwsza samotna ścieżka, cz. 1

E

ryk z niezadowoleniem zmarszczył brwi. Bardzo powoli zdawał sobie sprawę, że nie leciał już samolotem, który za kilka chwil miał się rozbić. Co prawda powinien się cieszyć, że jeszcze trochę pożyje, ale nie w przypadku, kiedy był to tylko sen, z którego gwałtownie go wybudzono. Tak więc pragnął nałożyć na twarz poduszkę i, ignorując wszystko dookoła, ponownie myśleć o śmierci w wyniku katastrofy lotniczej. Zdecydowanie wolał to od przedwczesnych pobudek: zawsze lubił dłużej pospać, a nowe otoczenie ani trochę mu w tym nie przeszkadzało.

Jednak kiedy narzucił na siebie kołdrę z zamiarem powrotu w ciepłe i przyjemne objęcia Morfeusza, zdał sobie sprawę z tego, co go obudziło. Wystarczyła tylko chwila namysłu, by silny niepokój rozlał się po jego ciele. Początkowo nie mógł tego zrozumieć i przez moment nawet się zastanawiał, czy to oby na pewno była rzeczywistość. Przetarł oczy, odrzucił od siebie bet i nasłuchiwał. Wówczas kolejna fala lęku targnęła nim potężnie, jednak tym razem powód był zupełnie inny. Czym prędzej zerwał się z łóżka i wyskoczył z pokoju, gwałtownie otwierając następne drzwi. Pełen obaw rozejrzał się po pomieszczeniu: początkowo duża, jasna sypialnia zdawała się być pusta, jedynie niepościelone łoże wskazywało na czyjąś wcześniejszą obecność. Eryk wszedł do środka: chciał krzyknąć, jednak głos ugrzązł mu w ściśniętym ze strachu gardle. Aliści po kilku chwilach usłyszał cichutki szloch wydobywający się spod dużego wybrzuszenia na łóżku. Mężczyzna podszedł do niego powoli i przysiadł na jego skraju, delikatnie odkrywając kołdrę. Znalazł tam zlęknioną, drżącą Niję, która ukrywała twarz w podkulonych kolanach. Mężczyzna pogłaskał ją po rozczochranych włosach, po czym powoli uniósł jej brodę, spojrzawszy w załzawione, zielone oczy.

— Eryk! — jęknęła, rzucając się w jego ramiona.

Zmartwiony mężczyzna przytulił mocno swoją młodszą siostrę, wpatrując się pustym spojrzeniem w kąt.

— D-dlaczego… dlaczego oni się kłócą…? — łkała Nina. — Przecież wczoraj… wczoraj w-wszystko było w p-porządku…

— Nie wiem, naprawdę nie mam pojęcia… — wyszeptał. Przez chwilę milczał, po czym ostrożnie odsunął od siebie siostrę, spoglądając na jej zaczerwienioną twarz. — Ale nie płacz, wszystko będzie dobrze, obiecuję. Zejdę na dół i z nimi porozmawiam, to na pewno nic poważnego. A tym tymczasem umyj się i ubierz, jednak nie wychodź z pokoju póki sam po ciebie nie przyjdę.

Dziewczyna kiwnęła głową, ocierając łzy wciąż płynące po policzkach. Bardzo ciężko znosiła nawet najdrobniejsze kłótnie, których najzwyczajniej w świecie się bała. Dlatego też była bardzo ugodowa i niezwykle ciężko było ją zmusić to ostrzejszej wymiany zdań. To piętno, wyniesione z domu, będzie jej towarzyszyło całe życie, toteż każde zetknięcie się z nim, zwłaszcza wśród najbliższych, było dla niej niezwykle bolesne.

Eryk nie był pewien, czy powinien ją zostawiać w takim stanie. Zdecydował jednak, że najpierw dowie się, co było kością niezgody, po czym postara się ją usunąć. Był jednak bardzo poważnie zmartwiony całą sytuacją: od dawna wiedział, że Hekate była wybuchową osobą, której kłótnie sprawiały nie tylko radość, ale wręcz satysfakcję: w końcu nie znał jej od dziś. Wiedział też całkiem sporo o Attyli, toteż nietrudno było wykalkulować, że starcie tej dwójki nie było miłym widowiskiem. Faktem zaś było, że kłócili się bardzo rzadko, częściej przemilczali swoje bolączki, starając się o nich zapomnieć. Poza tym gdyby to było jakieś głupstwo, nie robiliby awantury przy gościach, i to jakże wyjątkowych. „Odstawiać takie sceny przed rodziną… co tu się dzieje?”, pomyślał, po cichutku schodząc po schodach.

Na dole już bardzo wyraźnie słychać było każde słowo, które oboje wyrzucali z siebie w złości. Jednak wystarczyła tylko chwila, by zapłonął w nim ogromny gniew: najgłośniej krzyczał Fal, niemal nie dając dojść do słowa Hekate: to on był oprawcą, a jego siostra usiłowała się jedynie bronić. Stanąwszy w takim miejscu, z którego żadne z nich nie mogłoby go dojrzeć, postanowił posłuchać tej wymiany zdań, będąc gotowy zareagować w każdej chwili. I choć jeszcze wczoraj witał go jak przyjaciela, teraz Attyla był jego największym wrogiem.

— A więc ile ich było przed tym?! Ile jeszcze przede mną ukryłaś?! — krzyczał rozwścieczony Attyla.

Hekate oddychała ciężko, stojąc kilka kroków przed nim. Choć czuła złość, która napędzała ją do kontynuowania walki i udowodnienia swojej racji, wstąpiło w nią coś, czego nie doświadczyła już długi czas.

Owładnął nią strach.

Jednak ten był wyjątkowy, bowiem nie obawiała się konsekwencji tej kłótni — w tamtej chwili jeszcze o tym nie myślała. Nie chodziło nawet o przyczynę ich sporu, czyli przeklęte wiersze przesyłane co jakiś czas przez tajemniczego psychopatę. To było coś innego, coś poważniejszego i bardziej absurdalnego jednocześnie: Hekate bała się teraz jedynie Fala. Patrząc na niego przeszywał ją lodowaty dreszcz, a coś w najgłębszych zakamarkach duszy błagało po cichutku, by tylko nie stało się jej nic złego. O co ona go podejrzewała?! O to, że nie wytrzyma i ją uderzy?

I właśnie to było drugą rzeczą, której obawiała się najbardziej. Że po sześciu latach znowu zaczęła się go bać. Jak to możliwe: za kilka dni mieli wziąć ślub, oboje znali się bardzo dobrze, zaś początki ich znajomości starali się puścić w niepamięć. A jednak wystarczyła tylko ta jedna chwila, by wszystko w niej ożyło: znów zdawało jej się, że była tą zlęknioną dziewiętnastolatką, która ciemną, późną nocą natrafiła przez przypadek na liczną grupę mężczyzn uzbrojonych w noże i pistolety.

Tak. To znowu był tamten Attyla: nieobliczalny, groźny, wybudzający w człowieku jego najgorsze lęki. I właśnie wtedy, dopiero wtedy dotarła do niej przeraźliwa prawda: on się nigdy nie zmienił, zawsze był taki sam. To jedynie ich stosunki uległy przemianie. I choćby właśnie dlatego wciąż starała się walczyć o ich odratowanie.

— Ukryłam?! — wrzasnęła, niedowierzając w to, co słyszy. Starała się jak tylko mogła, aby jej głos brzmiał pewnie. — Niczego przed tobą nie ukrywałam! Nie wiem, skąd się biorą te wiersze, ale nie zrobiły mi jeszcze krzywdy! Nic mi nie jest, a…

— Tak, rzeczywiście! — wrzasnął z jawną kpiną brzmiącą w jego potężnym głosie. — Było ich przecież już tak wiele! Skoro wciąż nic ci nie zrobiły, to jesteś bezpieczna! Co z tego, że ktoś włamuje się do naszego domu tylko po to, żeby nabazgrać krwią kilka bzdurnych linijek. KRWIĄ, HEKATE, KRWIĄ!

Hekate coraz silniej ogarniała rozpacz. Jednak na przekór sobie wciąż nie chciała mu ustąpić. Co więc tak naprawdę chciała osiągnąć? Załagodzić konflikt czy wręcz przeciwnie? Z całą pewnością nawet ona nie znała na to pytanie odpowiedzi.

— Taya też jeden dostała! To nie dotyczy tylko mnie! Poza tym ukryciem nazywasz zajmowanie się własnymi sprawami?! To nie ciebie dotyczą, nie mają z tobą nic wspólnego!

Attyla ze świstem nabrał powietrza do płuc.

— Nie dotyczą? Wszystko to, co dotyczy ciebie, dotyczy też mnie, nie zapominaj o tym!

— A ty nie zapominaj o tym, że nie jestem już twoim więźniem! — ryknęła desperacko.

Doskonale wiedziała, że ugodziła w jego czuły punkt, jednak wcale nie czuła z tego powodu satysfakcji: to z całą pewnością mogło jedynie pogorszyć sytuację. Gdyby nie ogromne nerwy i brak czasu na zastanowienie się nad tym, co należało wówczas powiedzieć, a co przemilczeć, za żadne skarby świata nie wypomniałaby mu jego błędów przeszłości. A broń to była potężna, co natychmiast dało się odczytać z reakcji Fala: najpierw zbladł momentalnie, dotknięty do żywego i jakby nie mogący uwierzyć, że naprawdę właśnie te słowa wypłynęły z ust czarnowłosej. Jednak trwało to zaledwie sekundę, bowiem już po chwili zaśmiał się szyderczo. Hekate poczuła okropny dreszcz przebiegający po jej kręgosłupie: w tym krótkim śmiechu nie było ani krzty wesołości, a jedynie ogromna wściekłość, zniecierpliwienie i niedowierzanie. Kiedy przestał, wbił w nią lodowate spojrzenie, milcząc czas jakiś. Serce Hekate łomotało jak oszalałe, jak gdyby nie chciało być przy tym, jak Attyla zabiera głos. A w końcu musiał się odezwać i tego kobieta bała się najbardziej.

— Jeśli nadal się nim czujesz — wysyczał, resztkami sił starając się opanować — to co tu jeszcze robisz? Przecież jesteś wolna! WOLNA! Możesz uciec stąd kiedy zechcesz, choćby teraz! Ślub jedynie znowu zakuje cię w moje łańcuchy, JA CIĘ W NIE ZAKUJĘ! — krzyczał, zupełnie tracąc cierpliwość. — WIĘC PO CO TO WSZSYSTKO, PO CO?!

Role błyskawicznie się odwróciły: słysząc przerażający krzyk Fala Hekate czuła się tak, jakby ktoś mocno uderzył ją w żołądek: zrobiła się biała jak papier, a w jej głowie niebezpiecznie zawirowało. Jednak nie zaśmiała się, nie pozwoliła sobie nawet na najsłabszy cień uśmiechu. Zamiast tego łzy napłynęły jej do oczu, a po ciele rozpłynęła się złość wymieszana z błaganiem o zrozumienie. Ponoć najlepszą obroną był atak, a nawet jeśli w tym przypadku miał zawieść, nie miała innego wyboru.

— Może rzeczywiście już dawno powinnam to zrobić? — zapytała jadowitym tonem, nawet się nie zastanawiając nad sensem słów.  — Bo w końcu co mnie tu trzyma? Chyba nie twoje zaufanie! Masz pojęcie, jak się czuję, kiedy wyjeżdżasz na tygodnie, nie dając o sobie znaku życia?! — wrzeszczała, tracąc nad sobą panowanie. — Siedzę tu jak głupia i czekam! I na co? Na to, by się dowiedzieć, że od dawna jesteś w Berlinie!!! Wiesz, ile razy budziłam się w nocy po tym, jak w koszmarach widziałam cię martwego?! Albo jak jesteś z inna kobietą?! A jednak wciąż tu byłam i potulnie na ciebie czekałam! A wiesz, czemu? BO CI ZAUFAŁAM!

Hekate nie mogła tego powstrzymać: łzy popłynęły po jej rozgrzanych policzkach. Nie lubiła płakać, uważała się za silną osobę, której nie potrzebny był płacz i w istocie tak było: łzy roniła bardzo rzadko. Jednak ta sytuacja zdecydowane ją przerosła, powoli opadała z sił. Chciała to skończyć, zapaść się pod ziemię, zniknąć, cierpieć w samotności. Chciała uciec.

— A jeśli ty nie ufasz mi, bo nie rozumiesz, że jestem świadoma twoich własnych problemów i nie chcę obarczać cię tymi moimi, może to rzeczywiście nie ma sensu — wyszeptała, a następnie czym prędzej rzuciła się w stronę drzwi.

Eryk nie rozumiał, co się stało: chociaż był świadkiem całej kłótni, wszystko doskonale widział i słyszał, nic do niego nie docierało. Dopiero kiedy głos paniki podpowiedział mu, że Hekate uciekła z domu, jego wnętrzności skręciły się nieprzyjemnie. Złapał się za głowę: co teraz robić? Biec za nią? To bez sensu, nie dogoni jej, poza tym znał ją, nie będzie chciała rozmawiać z nikim, dopóki sama się nie uspokoi i nie wróci. Wówczas poczekanie byłoby najlepszym pomysłem, jednak fakt, że Hekate bardzo długo potrafiła chować urazę, wszystko  komplikował  i kazał Erykowi poważnie niepokoić się o swoją młodszą siostrę. A wszystko przez…

— TY! — ryknął rozjuszony. Błyskawicznie stanął przed Attylą i zaciśniętą pięścią mocno uderzył go w twarz. Mężczyzna z łoskotem upadł na podłogę, aliści nawet nie drgnął, nie próbował się bronić. Eryk zacisnął dłonie na jego szyi, nie mogąc opanować drzemiącej w sobie nienawiści, która natychmiast zakryła wszystkie pozytywne uczucia, jakimi darzył Fala. — Jeśli coś jej się stanie, zabiję cię! — wysyczał, spoglądając głęboko w jego ciemnoniebieskie oczy, po czym wstał, spoglądając na Attylę jak na paskudnego robala.

Wówczas zaszła w nim jakaś zmiana: podniósł się jednym zgrabnym ruchem, obrzucił Eryka pustym spojrzeniem, po czym zniknął za drzwiami dużej sypialni, które zamknął za sobą z głośnym trzaskiem. 

Hekate biegła przed siebie co sił w nogach; w ogóle nie myślała nad tym, gdzie się ukryć, zatrzymać, co zrobić dalej. Nie myślała racjonalnie, jednak nie było w tym zupełnie nic dziwnego. W jej głowie wciąż rozbrzmiewał krzyk Attyli, przed oczyma widziała gniew wymalowany na jego twarzy. Coś nieustannie kłuło ją w klatkę piersiową na choćby najkrótsze wspomnienie o niedawnej kłótni. Dlaczego nie rozumiał, że ona też się bała? I to nie tylko o te wiersze, choć nie miała pojęcia, kto ją śledził i je zapisywał oraz w jakim celu to robił. Jednak na razie przecież nie były niebezpieczne, nie wyrządzały jej krzywdy! Dlaczego więc stały się przyczyną największego nieszczęścia, jakie mogło ją dotknąć? Dlaczego sprawiły, że tak daleko odsunęła się od kogoś, kogo kochała najmocniej?

O tak, pytania zawsze zadawało się najłatwiej.

Kobieta zatrzymała się raptownie i rozejrzała po otoczeniu. Zupełnie nie zwracając uwagi na przechodniów, którzy ze zdziwioną lub zatroskaną miną spoglądali na jej zapłakaną twarz, stwierdziła, że nogi przywiodły ją w jej ulubione miejsce z dzieciństwa. Na moment paląca ją od środka rozpacz złagodziła ulga i sentyment, kiedy popatrzyła na wysokie drzewa o puszystych, wciąż zielonych baldachimach, przez które przebijało się blade światło. Wąska ścieżka wiła się niczym długi wąż, kilkanaście metrów dalej urywając się na moment przy dużym, kamiennym moście, pod którym spokojnie płynęły wody rzeki Subh. Kilka ławek postawionych wzdłuż ścieżki i przy rzece było zajętych przez młode lub nieco starsze pary lub pojedyncze osoby czytające książki, prócz tego gdzieś niedaleko ktoś urządził piknik, a ktoś inny wyprowadzał psa. Panował tu tak niesamowity spokój, że przez te kilka cudownych sekund Hekate zapomniała o wszystkim. Lecz kiedy już wspaniałe uniesienie minęło, a wróciła koszmarna rzeczywistość, świeże łzy napłynęły do oczu. Natychmiast spojrzała na most i czym prędzej podążyła w jego kierunku. Dotykając chłodnego kamienia kobieta poczuła przyjemny dreszcz, ale to znowu trwało tylko chwilkę. Trwając z bezruchu czas jakiś postanowiła przysiąść nad brzegiem strumyka. I tak, oparłszy się o ścianę mostu, podkuliła nogi pod brodę i nie myśląc już o niczym, pozwoliła sobie na tę chwilę słabości, w której rozkleiła się jak małe dziecko, zupełnie ignorując świat dookoła.

Tylko on jeden potrafił doprowadzić ją do łez. I niejednokrotnie mu się to udawało. Nigdy nie zapomni tych momentów, bowiem w jej przypadku jeśli zostały naznaczone łzami, musiały mieć ogromne znaczenie. Po raz pierwszy płakała, kiedy wtuliła się w ramiona swojej ciotki. Zgubiła się wtedy w ciemnych uliczkach Berlina. O tak, to była pamiętna noc,  ta pechowa, a może i szczęśliwa, w końcu właśnie wtedy poznała Attylę. Teraz wcale nie była pewna, która ocena tamtej sytuacji była słuszna: nigdy nie zastanawiała się nad tym, jak wyglądałoby jej życie bez niego. Pewnie nie popadłaby w nałóg, może wyjechałaby po śmierci ciotki… Może nie znałaby Tayi, a więc nie miałaby też nic wspólnego z Tomem. Ale i Georga nigdy by nie spotkała, ani Gustava… Jednak przede wszystkim może nie byłoby żadnych wierszy…

Zawsze uważała, że to Fal był przyczyną jej szczęścia. Jednak co, jeśli było dokładnie odwrotnie?

Tchnięta nagłym strachem i chęcią wypłakania się komuś w ramię, wyjęła telefon i odszukała odpowiedni numer. Niemal drżąc modliła się, żeby tylko odebrała, a każdy kolejny sygnał sprawiał, że serce Hekate biło jeszcze mniej spokojnym rytmem.

— Co tam? — spytała radośnie Taya, kiedy odebrała po kilku sygnałach.

Czarnowłosa z początku nie wiedziała, co powiedzieć: nie chciała zdradzać, że jest w rozsypce, jednak kiedy kolejne łzy popłynęły po policzkach, nie mogła się powstrzymać i zaszlochała cicho.

— Matko jedyna, Hekate, co się stało?! — niemal krzyczała przerażona Taya. — Ty płaczesz? Co się stało, kochanie, mów…

Hekate automatycznie odgarnęła włosy, po czym zatkała usta dłonią, by nie wydać z siebie kolejnego jęku. W końcu przełknęła ślinę i, nie chcąc trzymać przyjaciółki w niepewności, wyszeptała ledwie wyraźnie:

— J-ja… ja  i Attyla… my… my się…

— ZROBIŁ CI COŚ?! — ryknęła głosem, w którym brzmiał zarówno paniczny strach, jak i olbrzymia nienawiść.

— N-nie, tylko…

— Gdzie jesteś?!

— Tam, g-gdzie zawsze…

Nie usłyszała odpowiedzi, gdyż Taya już się rozłączyła. Poczuła się tylko odrobinkę lepiej na myśl, że za chwilę nie będzie musiała cierpieć sama, że już niebawem będzie mogła wypłakać się w ramię bliskiej osobie. I ona zrozumie, kto wie, może nawet znajdzie sposób, aby jej pomóc, a właśnie na to po cichu liczyła — chciała wiedzieć, jak teraz powinna postąpić, a przede wszystkim, gdzieś w głębokich zakamarkach jej podświadomości, pragnęła zostać pocieszona, karmiona słodkimi kłamstewkami, które chociaż troszeczkę podniosą ją na duchu.

Och, jacy ludzie są głupi! Dlaczego tak bardzo chcą wszystko sobie komplikować?!

Minuty wlekły się niezwykle wolno. Hekate, wciąż z podkulonymi pod brodę kolanami i policzkami mokrymi od łez w milczeniu oczekiwała przyjaciółki, jednak ta wciąż nie przybywała. Kiedy tylko usłyszała jakiś szmer w pobliżu, jej serce zaczynało bić mocniej: szybkim ruchem odwracała głowę, mając nadzieję ujrzeć charakterystyczną białą czuprynę. Niestety długo nic takiego nie następowało. Zamiast tego tuż obok siebie usłyszała czyjś śmiech, lodowaty, mściwy, zupełnie pozbawiony jakiegokolwiek humoru. Kobietę przejął paraliżujący strach; odwróciła się powoli i spojrzała w brązowe oczy, w których błyszczało szaleństwo i nienawiść.

— Zostałaś poszczuta? — wysyczał Tom, uśmiechając się szyderczo. — Przeliczyłaś się, ale to prędzej czy później musiało się wydarzyć. Nie martw się, droga Hekate! — zawołał, zanosząc się głośnym śmiechem. — To cudownie, że stało się tak, a nie inaczej! Wszystko teraz stanie się prostsze, tylko dokonaj prawidłowego wyboru. I uciekaj! W innym wypadku — Kaulitz pochylił się, spoglądając Hekate głęboko w oczy — sam się tym zajmę. I nie będę nikogo pytał o zgodę.

Kobieta oddychała ciężko, wciąż nie mogąc uwierzyć w to, co usłyszała. Jednak on wciąż tam stał i uśmiechał się złowrogo, marszcząc brwi.

— Nie, to nie jest groźba — dodał, odwracając się, by odejść. — To obietnica.

Nija krzątała się po domu, starając znaleźć sobie jakieś miejsce. Miała dość przesiadywania w swoim pokoju, więc wybłagała Eryka, by ją wypuścił. Zrobił to bardzo niechętnie i wciąż rzucał  jej posępne spojrzenia, jednak nawet gdyby zamknęła się w pokoju na klucz, nie poprawiłaby mu tym humoru. Nie pytała brata, o co chodziło, dlaczego nie był smutny, zaś rozwścieczony albo dlaczego Hekate i Fal się pokłócili, gdyż nieco obawiała się zarówno reakcji Eryka, jak i samej odpowiedzi. Wiedziała tylko, że Hekate uciekła z domu, a fakt ten niezwykle ją niepokoił.

— Błagam, poszukajmy jej! — prosiła płaczliwym tonem. — Ona nie powinna być teraz sama! Rozumiem, że to dla niej ciężkie chwile, ale ona nie może pozostać bez niczyjego wsparcia! Poza tym nie wiemy, gdzie jest, co robi…

— Da sobie radę, to dorosła kobieta — odparł lodowatym tonem Eryk.

Nija spojrzała na niego szeroko otworzonymi oczyma. Nigdy nie zwracał się do niej z takim tonem, uważał ją za swoją młodszą, maleńką siostrzyczkę, nad którą musiał sprawować opiekę. Tym razem coś się zmieniło, coś pękło, a ona nie potrafiła odgadnąć, co to było.

— Nie wychodź nigdzie, a już na pewno nie zbliżaj się do ich sypialni, ja zaraz wracam — powiedział cicho, po czym wyszedł z domu, pozostawiając dziewczynkę w osłupieniu.

Stała  miejscu czas jakiś, tępo wpatrując się w podłogę. Na moment przeszło jej przez myśl, że poszedł poszukać Hekate, lecz nadzieja szybko zgasła: był uparty, zły i pewien swojej racji. Jednak coś przecież trzeba było zrobić! Rozejrzawszy się po salonie jej spojrzenie padło na dębowe drzwi prowadzące do wielkiej sypialni i tam się zatrzymało. Przez długi czas walczyła sama z sobą, nie wiedząc, co poczynić: powinna tam wejść, czy może zostać na swoim miejscu? Kiedy obudziły ją ich krzyki, słyszała przede wszystkim Attylę: był naprawdę zły, niewykluczone więc, że przez ten czas nic się nie zmieniło. Śpiącego niedźwiedzia nie powinno się drażnić, jednak bezczynność ją dusiła. Tak więc zdecydowała. Bardzo powoli podeszła do drzwi i podniosła rękę, by zapukać. W ostatniej chwili się zawahała, czując ogromny niepokój, jednak strach przed tym, co mogło dziać się z jej siostrą przeważył, więc cichutko, acz pewnie zapukała do drzwi.

Tak jak się spodziewała, nie otrzymała odpowiedzi. Lęk coraz silniej ściskał jej gardło, kiedy nacisnęła klamkę i delikatnie pchnęła drzwi. Czując, że jej serce za chwilę wyskoczy, wślizgnęła się do środka, stanąwszy tuż przy wyjściu: nie miała odwagi podejść bliżej.

Attyla zdawał się w ogóle nie zauważyć jej obecności: siedział na skraju łóżka, z pochyloną głową i ukrytą w dłoniach twarzą. Nawet nie drgnął, kiedy Nija zamknęła za sobą drzwi. Wyglądał jak posąg: nieruchomy, zimny, nieczuły. Na ten widok łzy napłynęły jej do oczu.

— Proszę cię, poszukaj jej — pisnęła, wciąż obawiając się, że może jednak postąpiła niesłusznie: a jeśli nagle wstanie i krzyknie, że to Hekate zawiniła i że on nie będzie chciał niczego naprawiać? Nic takiego aliści się nie nastało, zamiast tego Fal gwałtownie podniósł głowę, wbijając w nią swoje spojrzenie. W ciemnoniebieskich oczach lśnił strach, żal i coś, w co Nija nie mogła uwierzyć, bowiem wydawało jej się, że ujrzała tam nieme błaganie o pomoc. Tchnięta nadzieją podeszła do niego bliżej i ostrożnie wyciągnęła ku niemu rękę. — Proszę — powtórzyła szeptem. 

__________________________________________

Nie minął nawet miesiąc, a ja już wyskakuję z nowym odcinkiem — ostatnio rzadko się zdarza coś podobnego. Faktem jednak jest, że szybko zabrałam się za pisanie, bo lubię takie klimaty: siekier tylko brakuje. Tak czy siak pierwszy raz mi się zdarzyło, żebym napisała odcinek tak długi, bym musiała podzielić go na dwie części. Zrobiłam to niechętnie, bo na tle tej drugiej pierwsza wypada dosyć nudnawo, ale podejrzewam, że bylibyście zmęczeni odcinkiem, który zajął mi w Wordzie 12 stron. Tak więc część drugą dodam niebawem, gdzieś tak za dwa tygodnie, może szybciej.

Za błędy wszelkiego rodzaju przepraszam, ja nie jestem zbyt dobra w wyłapywaniu błędów w swoim własnym tworze, wy jesteście w tym lepsi a przede wszystkim frigid - nie dziękowałam ci jeszcze za to, że zawsze masz oko na takie rzeczy - ileż ja się od ciebie nauczyłam! Jak dobrze, że od jakiegoś czasu jedyne, co u mnie wyłapujesz, to literówki! ;) 

Tyle ode mnie. Pozdrawiam!